IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Eθνική ή προσωπική εξωτερική πολιτική; Φαντάζομαι τους προφήτες σαν γέρους με μακριές γενειάδες, κοινωνικά ανυπόφορους λόγω της εμμονής τους στις ιδέες τους ή, ακόμη, ενοχλητικούς λόγω της συνήθειάς τους να επικοινωνούν (μετά θάνατον) με όσους κάποτε (ματαίως) συμβούλευαν και να τους υπενθυμίζουν: «Σας τα έλεγα εγώ». Δεν έχω γενειάδα, δεν είμαι γέρος και ούτε διαθέτω προφητικές ικανότητες. Yποψιάζομαι, όμως, ότι έχω αρχίσει να ενοχλώ μερικούς αναγνώστες μου, αν και άλλοι με ενθαρρύνουν να επαναλαμβάνω την ίδια προειδοποίηση: η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι παρωχημένη . Aδυνατεί να συμβαδίσει με τους μεταβαλλόμενους καιρούς, ακολουθεί δουλικά τις αμερικανικές προσταγές. Aσκείται από υπαλλήλους που διαπρέπουν στις δημόσιες σχέσεις, αλλά όχι και στη βαθιά σκέψη. Iσως ακούγεται υπερβολικό αυτό. Kαι αγγίζει, ίσως, τα όρια της καρικατούρας. Eίναι όμως γεγονός ότι οι καρικατούρες είναι ιδιαίτερα επιτυχημένες όταν συλλαμβάνουν με ακρίβεια και υπερτονίζουν τα χαρακτηριστικά του ατόμου (ή τ

265 ευρωκαταδίκες για καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης Περισσότεροι Ελληνες προσφεύγουν στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Tο πρόσωπο της ελληνικής δικαιοσύνης με τις δυσλειτουργίες και τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις που φθάνει στα όρια της αρνησιδικίας, το ξέρουν τόσο καλά, όσο και οι χιλιάδες πολίτες που καθημερινά ταλαιπωρούνται στις δικαστικές αίθουσες, οι δικαστές στο Στρασβούργο. Γιατί εκεί, στο Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, καταφεύγουν οι πολίτες που χρόνια μπλέκουν στα γρανάζια της δικαστικής μηχανής και κάνουν χρόνια ή, για να ακριβολογούμε, δεκαετίες για να βρουν το δίκιο τους. Εκεί που σχεδόν κάθε μέρα μία δίκη αφορά τη χώρα μας και οι καταδίκες πέφτουν βροχή, όπως και τα πρόστιμα χιλιάδων ευρώ γιατί τα δικαστήριά μας απονέμουν δίκαιο κατόπιν εορτής. Αυτό το πρόσωπο της ελληνικής δικαιοσύνης που αφορά τους χιλιάδες πολίτες –50.000 περνούν καθημερινά μόνο από τα δικαστήρια της Ευελπίδων– είναι ασφαλώς εκείνο που ελάχιστα απασχολεί την επικαιρότητα, που επικεν

Μείωση στρατιωτικής θητείας και ελληνικό " μπάχαλ0" Εκλογική μάλλιον παρά αμυντική στρατηγική μοιάζει να αντανακλά η κυβερνητική απόφαση για μείωση της στρατιωτικής θητείας, η τελευταία μόνο από μια σειρά αποφάσεων αμυντικής/εξωτερικής πολιτικής που μοιάζουν να ολοκληρώνουν, και στον τομέα αυτό, το γενικότερο, τοις πάσι ορατό ελληνικό «μπάχαλο», χωρίς μάλιστα τελικά να εξυπηρετούν και εκλογικά, υπογραμμίζουν πολιτικοί αναλυτές. Ασφαλώς είναι δημοφιλές στους νέους να μην πηγαίνουν στρατό, όπως στους περισσότερους ‘Ελληνες, ιδίως μη εργαζόμενιους ραντιέρηδες και, πρώτα και κύρια, τους ανεκδιήγητους πολιτικούς μας, να μην εκπληρώνουν γενικά τις υποχρεώσεις τους, ακόμα και τις πιο στοιχειώδεις. Μόνο που είναι σαφές, ακόμα περισσότερο μετά τις ευρωεκλογές ότι ένας μεγάλος αριθμός και «μεσαίων» πλέον Ελλήνων, ακόμα και αν βολεύονται σε ορισμένες ιδιωτικές τους υποθέσεις από τη γενικευμένη ανομία, νοιώθουν όλο και περισσότερο τις συνέπειες της αποσύνθεσης του εθνικού σχεδίου, του κρ

Μια «υπερήφανη» τροπολογία... Οι βουλευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν υπερηφάνως χθες το πρωί, στο όνομα «των διεθνών σχέσεων της χώρας» (βλέπε ΗΠΑ) προσθήκη - τροπολογία στο σχέδιο νόμου για «την Κύρωση του πρωτοκόλλου στη σύμβαση αμοιβαίας δικαστικής συνδρομής μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ». Κύρωσαν ακόμα και τη συμφωνία Ε.Ε. - ΗΠΑ για την αμοιβαία δικαστική συνδρομή, που εκκρεμούσε από το 2003. Αλλά δεν έκαναν μόνον αυτό: Απομόνωσαν το άρθρο 17 της συνθήκης Ε.Ε. - ΗΠΑ και το κατέστησαν μέρος της διμερούς συμφωνίας Ελλάδας - ΗΠΑ, που δεσμεύει απολύτως την Ελλάδα, ακόμα και αν αλλάξει η συμφωνία Ε.Ε. - ΗΠΑ. ΤΙ ΛΕΕΙ η «υπερήφανη» τροπολογία που υπερψήφισαν οι βουλευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ; Ιδού: «...διευκρινίζεται ότι το άρθρο 17 της αντίστοιχης Συμφωνίας Ε.Ε. - ΗΠΑ, σύμφωνα με την παρ. 2 του οποίου: "στις περιπτώσεις που συνταγματικές Αρχές ή αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις μπορούν να συνιστούν εμπόδιο για την έκδοση και η επίλυση του θέματος δεν προβλέπεται τόσο στη Συμφωνία π

Η ευρωπαϊκή τραγωδία Με αφορμή τις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου, κυκλοφόρησαν προκατασκευασμένα «συμπεράσματα», που επιχειρούν περισσότερο εκκαθάριση λογαριασμών, παρά ανάλυση και κατανόηση . Η σύγχρονη «ευρωπαϊκή τραγωδία» συνίσταται στο ότι όσο η Ευρώπη «ολοκληρώνεται», τόσο αποξενώνεται από την αναγκαία δημοκρατική νομιμοποίηση . Από το 1979 η συμμετοχή στις ευρωεκλογές συρρικνώνεται: 60% το 1979, 46% το 2004, 43% το 2009. Ο Ευρωπαίος πολίτης πείθεται όλο και λιγότερο ότι διακυβεύεται σε αυτές κάτι ουσιαστικό. Αφ' ενός το Ευρωκοινοβούλιο του Στρασβούργου στερείται νομοθετικής αρμοδιότητος, στο μέτρο που οι αποφάσεις εκπορεύονται είτε από τις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη είτε από τα υπουργικά συμβούλια. Αφ' ετέρου , οσάκις οι λαοί είχαν ευκαιρία να εκφραστούν -όπως με δημοψηφίσματα σε Γαλλία, Ολλανδία, Ιρλανδία, Δανία, Σουηδία- η γνώμη τους περιφρονήθηκε. Καταιγισμός αντιλαϊκών μέτρων εξαπολύεται από τις ευρωπαϊκές Αρχές, ενώ το Ευρωκοινοβούλιο παραμένει διακοσμητικό και η