IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Με αφορμή τον “Πολιτικό Διάλογο” με την Τουρκία: ο αδιάλλακτος Κ. Καραμανλής και οι αμερικανικές εγγυήσεις που ποτέ δεν δόθηκαν... Οι αμερικανικές εγγυήσεις για το Αιγαίο ανέκαθεν έχουν βρεθεί στο επίκεντρο της επικαιρότητας. Μεγάλη συζήτηση έχει γίνει στο παρελθόν για την επιστολή Κίσινγκερ του 1976, την επιστολή Πομπέο του 2020 και τελευταία την επιστολή Μπλίνκεν. Στις 29 Μαΐου του 1975, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κωσταντίνος Καραμανλής θα συναντούσε τον Αμερικανό Πρόεδρο Φορντ στις Βρυξέλλες. Ένα κοινό σημείο των δύο ανδρών ήταν πως είχαν ανέλθει στην εξουσία το καλοκαίρι του 1974, ο μεν Καραμανλής επέστρεψε στην πολιτική για να αποκαταστήσει την δημοκρατία στην Ελλάδα, ο δε Φορντ ανέλαβε από αντιπρόεδρος τον προεδρικό θώκο μετά από την παραίτηση του Προέδρου Νίξον και την δημοσιοποίηση του σκανδάλου Ουότεργκεϊτ. Στην συνάντηση παρόντες ήταν και οι υπουργοί των Εξωτερικών των δύο χωρών, Δημήτρης Μπίτσιος και Χένρι Κίσινγκερ , ενώ την ελληνική αντιπροσωπία συμπλήρωναν οι

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΙΣΜΟΣ   χαρακτηρίζει τις ελίτ του κρατικού ελληνισμού (Ελλάδα και Κύπρο)... Ο εχθρός, οι ριψάσπιδες και οι αμέριμνοι γνωστικοί. Εν μέσω καλοκαιριού (30-07-2023), που η ζωή κυλά με χαλαρούς ρυθμούς, η «έγκριτη» εφημερίδα των Αθηνών, φιλοξένησε μακροσκελές άρθρο “4” διεθνολογούντων (1 ναύαρχος και 3 πανεπιστημιακοί), ενεργοποιώντας έντονες κριτικές, κυρίως μέσω διαδικτύου, αφού η εν λόγω εφημερίδα δεν συνηθίζει τη διεξαγωγή γόνιμου εθνικού διαλόγου και παραμένει σταθερή στην αρχή της καθεστωτικής ομογνωμίας, που αποδίδεται αγγλιστί “groupthink”. Το εν λόγω άρθρο των προβεβλημένων «ειδικών», έχει δύο χαρακτηριστικά: (α) ανάγει το διεθνές δίκαιο σε θέσφατο, ως μέσο επίλυσης των ελληνοτουρκικών, και (β) επιβεβαιώνει την αγνωσία της lingua franca των διεθνών σχέσεων, τη θουκυδίδεια γλώσσα, και, ως εκ τούτου, αποκαλύπτει τον στρατηγικό αναλφαβητισμό, που χαρακτηρίζει τις ελίτ του κρατικού ελληνισμού (Ελλάδα και Κύπρο). Αναλυτικότερα: Η θουκυδίδεια σκέψη συμπυκ

 Οι Ρομπέν των Αδαών, οι «ελίτ» και το μέλλον μας. Όντας παιδιά ταυτισθήκαμε με ηρωικές φιγούρες όπως ο Ρομπέν των Δασών και ο Ζορρό. Εντρυφήσαμε σε αναγνώσματα όπως ο Όλιβερ Τουίστ και ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ. Μάθαμε να απεχθανόμαστε την υποκρισία, την εκμετάλλευση, την παιδική εργασία. Παράλληλα, ταυτίσαμε την απαρχή της «κόλασης» με την απαρχή της βιομηχανικής επανάστασης. Μισήσαμε τις «ελίτ». Στα μάτια μας οι «ελίτ», οι «ελίτ» κάθε εποχής, αποτελούνταν αποκλειστικά από πλούσιους κυνικούς χαραμοφάηδες. Αγαπήσαμε τους πτωχούς (υπήρχε το χριστιανικό υπόβαθρο γι αυτό). Και μαζί με αυτούς κάθε περιθωριακή εκδήλωση, ακόμη και διανοητικής φτώχειας (και εδώ υπήρχε υπόβαθρο, το σαθρό υλικό της ανθρώπινης φύσης). Μεγαλώνοντας, το άλμα από τον Ρομπέν στον Σούπερμαν και από τον Ζορρό στον Μπάτμαν αποδείχθηκε ένα απλό, απλούστατο βήμα. Και εδώ οι «ελίτ» είναι ένα τσούρμο πλουσίων κυνικών χαραμοφάηδων, συνεπικουρούμενο όμως και από μία χούφτα τρελλών επιστημόνων που σχεδιάζουν, εν αγνοία μας, ένα

    '' (...) Ο Κ. Καστοριάδης, ο Κ. Παπαϊώαννου και ο Π. Κονδύλης, παρότι οι κοσμοθεωρητικές τους ερμηνείες δεν ταυτίζονται, διαπίστωσαν ότι η ιστορία του Θουκυδίδη και τα γεγονότα που οδήγησαν στην παρακμή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας αφορούν κρίσιμο ζήτημα στην κατανόηση του ανθρώπου. Αν ο Καστοριάδης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η Αθηναϊκή Δημοκρατία αποτελεί το σπέρμα για κάθε απόπειρα να δημιουργηθεί στη νεωτερικότητα η άμεση δημοκρατία, συγχρόνως θεωρεί ότι είναι αυτή που έθεσε με τον πιο καθαρό, σαφή και τραγικό τρόπο, τη σχέση ισχύος και δικαίου. Ο Κ. Παπαϊωάννου αξιολόγησε τις ειδεχθείς σφαγές που διέπραξε η Αθηναϊκή Δημοκρατία ως έμπρακτη αναίρεση της ουσίας της, η οποία προετοίμασε το τέλος της. Όμως ο Π. Κονδύλης, τελευταίος χρονικά, αλλά εγγύτερα από όλους ίσως στην προβληματική του Θουκυδίδη και της αρχαίας σοφιστικής για την ισχύ, διέγνωσε ότι, ανεξάρτητα από τα πολιτικά συστήματα που επικρατούν κάθε φορά και τις αξίες που αυτά επικαλούνται, υπό ορισμέ

Γιατί οι Έλληνες, που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά έναν Βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν ''ελιά, ελιά και Κώτσο Βασιλιά''; Σύμφωνα με την ''αριστερή'' άποψη όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως σήμερα να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μια τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Ο ελληνικός λαός - όπως και κάθε λαός - είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς είναι υπεύθυνος για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα. Για όποιο κακό συνέβη στην ιστορία μας ο ελληνικός λαός δ