IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Alexandra Lane  Κάτι αλλάζει στη ζωή μας. Ενας καταιγισμός email από ομάδες βοήθειας φτάνουν καθημερινά στους υπολογιστές μας, όλο και πιο πυκνά, όλο και πιο οργανωμένα μετά το καλοκαίρι, με εντυπωσιακές δράσεις. Χιλιάδες πρέπει να είναι πλέον τα εθελοντικά δίκτυα, που προσφέρουν στήριγμα εκεί όπου η πολιτεία αποσύρει το δικό της λόγω λειψών κονδυλίων, νοοτροπίας, αγκυλώσεων, δημοσιοϋπαλληλικής αδιαφορίας, που διανέμουν αγαθά και υπηρεσίες, τα περισσότερα χωρίς ιδιοτελείς βλέψεις. Εισχωρούν στη σάρκα της κοινωνίας, ως αόρατος ιστός, κρατώντας την όσο γίνεται ορθή, συνεκτική. Δίκτυα άμεσης συνδρομής, παράκαμψης μεσαζόντων, νομικής υποστήριξης, ελεύθερου λογισμικού, ελεύθερων μετακινήσεων, τράπεζες χρόνου, συνεταιρισμοί ζωντανής οικονομίας, κοινωνικά ιατρεία, οικο-κοινότητες, πρωτοβουλίες διαχείρισης απορριμμάτων, παιδικά στέκια... Πολίτες παίρνουν σκούπα και φαράσι και καθαρίζουν τον δρόμο, το πάρκο της γειτονιάς, μαγειρεύουν για φτωχούς, προσφέρουν από τα περισευούμενα, απασχολ

Οι τελευταίες δράσεις των atenistas  (στη φωτογραφία, η πιο πρόσφατη στην οδό Πραξιτέλους)  έχουν εγείρει προβληματισμό για τις παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο.  Η Στέγη «Συν-Αθηνά», ο κόμβος του Δήμου Αθηναίων που έρχεται σε επαφή με τις ομάδες ενεργών πολιτών στην πρωτεύουσα, υπολογίζει τις σχετικές πρωτοβουλίες σε περισσότερες από 150. Συνήθως δεν πρόκειται για απολύτως «χαρτογραφημένες» κινήσεις ή Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Παρέες, απλοί γείτονες, διαδικτυακές συντροφιές σχηματίζουν μικρούς, πολλαπλούς, αταξινόμητους κύκλους σε μια Ελλάδα που αναζητάει νέο στίγμα: θέλει να δράσει, να επικοινωνήσει, να βγει από το σπίτι, να συναντήσει και να συναντηθεί. Αλλοτε αυτοί οι κύκλοι εφάπτονται, άλλοτε χαράζουν αυτόνομες, μοναχικές πορείες. Ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση, το σκηνικό απέχει έτη φωτός από την πραγματικότητα πριν από την κρίση ή τις έντονα πολιτικοποιημένες τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Ολος αυτός ο κόσμος, διάσπαρτες κουκκίδες σε ένα ρευστό χ

Συν Αθηνά και χείρα κίνει! Καθώς άκουγα την Αμαλία Ζέπου να μιλάει για το «ΣυνΑθηνά», τη διαδικτυακή πλατφόρμα του Δήμου Αθηναίων για τις ομάδες πολιτών, σκέφτηκα πόσα πράγματα έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Ημασταν στην ατμοσφαιρική Οικία Κατακουζηνού, στον πέμπτο όροφο της αστικής πολυκατοικίας της οδού Αμαλίας 4, με θέα το Κοινοβούλιο και τον Κήπο. Η Αμαλία Ζέπου, που η ίδια προσωποποιεί την εξέλιξη του Αθηναίου πολίτη από την αφύπνιση στην κοινωνική προσφορά, μας μίλησε γι’ αυτό το «καινούργιο» που συμβαίνει στην Αθήνα. Και που δεν είναι άλλο από την ανάδυση ενός άλλου τύπου πολίτη, ενός άλλου ανθρωπότυπου, που αποκτά συνείδηση μέσα στην Αθήνα και καλλιεργεί την προσφορά μέσα από δίκτυα γνώσης, αλληλεγγύης και καινοτομίας. Ηταν ακόμη μία διάλεξη στη σειρά των αρχιτεκτονικών ομιλιών που διοργανώνει αυτή τη χρονιά η CF Company (οι αρχιτέκτονες Στέλιος Κούτσικος και Στάμος Φαφαλιός). Από μόνη της, αυτή η πρωτοβουλία είναι συμπύκνωση της νέας «συνέργειας» που απλώνετα

Δεν ξέρω αν ποτέ φανταζόμουν ότι θα έφτανα σε αυτή την ηλικία (την όποια) και θα αναζητούσα όλο και πιο πολύ τη γονεϊκή ασφάλεια! Και το χειρότερο από όλα, δεν ξέρω αν ποτέ οι γονείς μου φαντάζονταν ότι θα έφτανε η στιγμή που το παιδί, το οποίο πάσχισαν να μεγαλώσουν, να μορφώσουν και να έχουν την ικανοποίηση να το δουν να «μεγαλουργεί», αυτό ακόμα θα στηρίζεται σε αυτούς για να επιβιώσει. Η αλήθεια είναι πως ίσως είναι μεγαλύτερη η απογοήτευση όταν το κράτος που πλήρωναν τόσα χρόνια για να τους δώσει μια αξιοπρεπή σύνταξη, ως επιβράβευση για τα χρόνια που δούλευσαν με στερήσεις και κόπους μιας ζωής, αυτό να κλέβει ασύστολα την ήδη πενιχρή σύνταξη που τους δίνει.  Κι όμως αυτή η μικρή σύνταξη είναι που θρέφει πια γονείς και παιδιά. Η ντροπή είναι μεγάλη και από τις δυο πλευρές. Από τη μεριά των γονιών γιατί ζουν σε μια χώρα που δεν μπορεί να τους δώσει τα βασικά, ώστε να ζήσουν αξιοπρεπώς όσα χρόνια τους απομένουν, και από την πλευρά των παιδιών επειδή όχι μόνο δεν μπορούν να

(...) Μια συγνώμη, ένα σ’ αγαπώ, που φιμώθηκαν και δεν ειπώθηκαν ποτέ.  Πόσα θ΄ άλλαζαν άραγε, αν εσύ τα έλεγες;  Αν εσύ ακολουθούσες τα θέλω σου ; Αν εσύ δεν επέβαλλες στο παιδί σου να ακολουθήσει τα δικά σου όνειρα;   Αν προσπαθούσες να πιάσεις την ουσία και όχι την επιφάνεια;  Αν έσκιζες συμβόλαια και έσφιγγες χέρια ; (...) Ο χρόνος ξεκίνησε να μετράει αντίστροφα και για το 2013. Άλλη μια χρονιά φτάνει στο τέρμα και μια άλλη, καινούργια, τη διαδέχεται. Όσο περνάνε οι μέρες συνειδητοποιώ, πως ο χρόνος κυλάει μπροστά, αλλά εμείς γυρνάμε  πίσω. Όλο και πλησιάζουμε, προς την παλαιολιθική εποχή,  όπου ο άνθρωπος επινοούσε διάφορα τεχνάσματα για να μπορεί να επιβιώσει. Τότε (ο άνθρωπος) δεν ήταν εξημερωμένος, στο  να ζει και να συνυπάρχει με άλλους ανθρώπους. Μήπως  αυτό συμβαίνει και σήμερα; Μήπως αυτό έφταιξε τελικά; Μήπως το «ΕΓΩ» , άλλη μια αιτία, για τον πάτο του τώρα; Σαφώς και υπάρχουν άνθρωποι, που μπορούν να γαληνέψουν τη ψυχή σου, να διαβάσουν τη σιωπή σου, τ

Χαρακτηριστική των επιλογών και της «ανάγνωσης του πολιτικού», σήμερα, από την Κίνηση Πολιτών – που και φέτος απένειμε τα βραβεία των «Νησίδων Ποιότητας» σε καινούργιες ή λιγότερο γνωστές, πάντως δυνάμενες να βοηθούν με προβολή και δημοσιότητα εθελοντικές κινήσεις – ήταν η πρόταξη στη σχετική εκδήλωση (στην παλιά Βουλή) με παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας και ανθρώπων σαν τον Τ. Πικραμμένο, τον Γ. Καμίνη, τον Βασίλη Ράπανο, τον Κ. Ζέπο κ.ο.κ. της Πακιστανο-Ελληνικής Πολιτισμικής Εταιρείας ( www.pepe.gr ). Που εδώ και περισσότερες από 4 δεκαετίες – κυρίως όμως τα τελευταία πικρά χρόνια… - παλεύει να κρατήσει ανοιχτές τις γέφυρες επικοινωνίας της μεταναστευτικής κοινότητας. Τα λόγια που ακούστηκαν από τον πρόεδρό της Σαγιέντ Μοχάμμεντ Τζαμίλ – που ήταν και μέρα γενεθλίων του μικρότερου γιου του… - άξιζαν όσο μύριες επίσημες δηλώσεις. Επίσης χαρακτηριστική η βράβευση του περιοδικό δρόμου ΣΧΕΔΙΑ ( www.shedia.gr ), που κυκλοφορεί σε 13.000 τεύχη και κινητοποιεί 120 «πωλητές» -

Με μηνύσεις και...απορριμματοφόρα δήμαρχοι και έμποροι κυνηγούν την πρωτοβουλία, που παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να εξελίσσεται O φόβος πλανιόταν στον αέρα εδώ και καιρό, όμως οι πολίτες που οργανώνουν αγορές αγροτικών προϊόντων «χωρίς μεσάζοντες» πίστευαν ότι θα πρυτανεύσει η ευαισθησία απέναντι σε όσους μαστίζονται από τις συνέπειες της κρίσης. Το τελευταίο διάστημα, δήμοι και έμποροι κινούνται κατά των πρωτοβουλιών αυτών, με κατηγορίες που αφορούν παρεμπόριο ή αθέμιτο ανταγωνισμό, ακόμα και απειλή κατά της δημόσιας υγιεινής... Παράδειγμα, ο δήμαρχος Πειραιά Βασ. Μιχαλολιάκος , ο οποίος απαγόρευσε τη διανομή προϊόντων χωρίς μεσάζοντες στον Πειραιά με το επιχείρημα ότι η δημοτική αρχή στηρίζει το υγιές εμπόριο και όχι το «παρεμπόριο» –όπως το χαρακτηρίζει– που προστατεύεται από τους δημοτικούς συμβούλους του ΣΥΡΙΖΑ. Στο Μαρούσι, την περασμένη εβδομάδα, ο δήμαρχος Γιώργος Πατούλης έστειλε απορριμματοφόρο του δήμου και όχημα της Ασφάλειας στον χώρο όπου είχε προγραμματισθεί διανομή

Ο Κώστας Πολυχρονόπουλος είναι μια ασυνήθιστη περίπτωση Ελληνα. Κάθε μέρα στήνει το πρόχειρο κουζινάκι του σε διαφορετικό σημείο της Αθήνας και προσφέρει εντελώς δωρεάν φαγητό σε όποιον το έχει ανάγκη. «Δεν πρόκειται για φιλανθρωπία, ελεημοσύνη ή κάποιου είδους συσσίτιο. Οχι, αυτό που κάνουμε εδώ λέγεται αλληλεγγύη…» λέει στη Lifo, ο εμπνευστής της κοινωνικής κουζίνας «Ο Αλλος Ανθρωπος». Ξεκίνησε την ανιδιοτελή δράση του τον Δεκέμβριο του 2011, έπειτα από ένα περιστατικό που, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος, τον στιγμάτισε. «Εργαζόμουν για 25 χρόνια στον χώρο της διαφήμισης και του μάρκετινγκ ως στέλεχος σε μια πολυεθνική εταιρεία. Τον Σεπτέμβριο του 2009 έχασα τη δουλειά μου και έως σήμερα παραμένω άνεργος. Το πρώτο διάστημα ήταν σκληρό. Αναγκάστηκα να μετακομίσω και σε ηλικία 47 ετών επέστρεψα στο πατρικό μου, όπου μένω πλέον με τη μητέρα μου. Εκανα πολλές προσπάθειες να βρω δουλειά, όμως όλες έπεσαν στο κενό. Κι εγώ με τη σειρά μου σε πολύμηνη κατάθλιψη. Δεν ήθελα να βλέπω κανέν

ESPAÑA EN CRISIS  Οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι, πολιτικοί, δίνουν την ίδια εξήγηση: αν η Ισπανία των 6 εκατομμυρίων ανέργων δεν έχει ακόμη εκραγεί, η εξήγηση είναι η υπόγεια οικονομία, που αντιπροσωπεύει το 20% του ΑΕΠ. Όπως και το οικογενειακό «μαξιλάρι» (colchón). Με άλλα λόγια, η αλληλεγγύη . Το να προσφέρεις στέγη ή χρήματα είναι πολύ σημαντικό όταν πάνω από το 55% των νέων κάτω των 25 ετών είναι χωρίς δουλειά, όταν σε 1,8 εκατομμύριο σπίτια όλα τα μέλη του νοικοκυριού είναι άνεργα κι όταν ένας στους πέντε (ένα στα τέσσερα παιδιά, σύμφωνα με την UNESCO) βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας.   Χάρις στο «colchón», η Ισπανία στέκεται όρθια. Υπάρχουν βέβαια όλο και περισσότεροι άστεγοι στη Μαδρίτη, αλλά εξακολουθούν να είναι λιγότεροι από εκείνους στο Παρίσι. Οι διαδηλώσεις που καταγγέλλουν τη λιτότητα, την ιδιωτικοποίηση της υγείας ή την υποβάθμιση της παιδείας είναι ως επί το πλείστον ειρηνικές. Και η αλληλεγγύη είναι εντυπωσιακή . Στα πάρκα και έξω από