Χωρίς σχέδιο ...
Χωρίς σχέδιο Περνούν οι µέρες, το καλοκαίρι τρέχει να µας συναντήσει γεµάτο θάλασσες και δροσερά φρούτα, αλλά εγώ δεν λέω να ξεκολλήσω από την Αθήνα, να πετάξω στον Μόλυβο, να συναντήσω φίλους και καφενεία, ταβέρνες και ηλιοβασιλέµατα. Τίποτα δεν µου αρέσει, τίποτα δεν µε συγκινεί. Το ίδιο συµβαίνει και µε τους γύρω µου. Εχουµε πέσει όλοι σε µια γούβα απελπισίας, πιανόµαστε από τα χείλη της για να βγούµε στην επιφάνεια, αλλά δεν τα καταφέρνουµε. Δεν έχουµε δυνάµεις για να σηκωθούµε λίγο πιο ψηλά. Μιλούσα µε έναν καθηγητή πανεπιστηµίου, θερµό οπαδό του ΠΑΣΟΚ κι αυτά που έλεγε, µε σπρώχνανε ακόµη πιο βαθιά στη γούβα µου: « Δεν βλέπω κανένα φως στον ορίζοντα. Η Ελλάδα χάνεται. Πώς χαµηλώσαµε τόσο πολύ; Φοβάµαι, ακόµη και για τα προς το ζην. Και δεν είµαι άνθρωπος που ξοδεύει. Ποτέ δεν πήγα στα µπουζούκια, σε ακριβά εστιατόρια, ποτέ δεν αγόρασα ένα φιρµάτο κοστούµι. Σεµνά και ταπεινά, πάντοτε. Αλλά, τώρα, το µέλλον είναι σκοτεινό και αβέβαιο. Και είναι κι αυτός ο Παπανδρέου, που δεν π