IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

To χρώμα ανάστησε ένα ολόκληρο χωριό Οι Φάνες Ρόδου έως πριν από λίγες μέρες ήταν ένα ακόμα ξεχασμένο «γκρίζο» χωριουδάκι, που είχε αφεθεί στη φθορά του χρόνου. Οχι πια. Με το σύνθημα «ένα χωριό - πολλά χρώματα - μια ευχή: καλό Πάσχα» οι κάτοικοι του χωριού, από έξι έως ογδόντα ετών, σήκωσαν τα μανίκια και έβαλαν στόχο σε δύο εβδομάδες να κάνουν το χωριό τους «αγνώριστο». Ηθικός αυτουργός, ένας Ροδίτης καλλιτέχνης. «Γύρισα στο χωριό μου από το εξωτερικό πριν από ενάμιση μήνα και δεν το αναγνώρισα» λέει στην «Κ» ο αρχιτέκτονας - διακοσμητής Λούκας Νικολίτσης . «Το χωριό ήταν μουντό και “μουγκό” : συναντούσα τους ανθρώπους στον δρόμο και δεν αποκρίνονταν στην καλημέρα μου, οι ηλικιωμένοι ήταν σκυθρωποί, τα παιδιά δεν έπαιζαν στις αυλές» . «Από το ’90 και μετά οι επισκέπτες στο χωριό μας όλο και αραίωναν » εξηγεί ο Σπύρος Καρασάββας, γέννημα - θρέμμα των Φανών, αφού « δεν είχαμε την ανάλογη υποδομή». Σκέψεις για «ανακαίνιση» του χωριού πλανώνταν στον αέρα για χρόνια, έλειπε όμως η έμ

ΓΙΑΝΝΟΥΛΙΑΣ 0 33ΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΓΕΝΗΣ ΘΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΤΗΝ ΕΔΡΑ ΣΤΟ ΙΛΙΝΟΪΣ Ο Αλέξης στη «θέση» του Ομπάμα   «Ο πατέρας σου θα ήταν περήφανος για σένα. Τώρα θα πρέπει να δουλέψεις σκληρά μέχρι την τελική νίκη», ήταν το μήνυμα που άφησε στον τηλεφωνητή του Αλέξη Γιαννούλια ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα νωρίς χθες το πρωί.  Ο 33χρονος ομογενής, εν μέσω μιας δυσμενούς πολιτικής συγκυρίας για τους Δημοκρατικούς και μιας δυσφημιστικής καμπάνιας εναντίον του, κατάφερε και πήρε το χρίσμα του κόμματος για τις προκριματικές εκλογές στο Ιλινόις ώστε να διεκδικήσει στις 2 Νοεμβρίου τη θέση του Μπαράκ Ομπάμα στη Γερουσία των ΗΠΑ. «Πρέπει να δείξουμε ότι η νέα γενιά των Ελληνοαμερικανών πολιτικών και επιχειρηματιών έχει την ικανότητα να ηγηθεί και να πρωταγωνιστήσει στα κέντρα των αποφάσεων», είπε σε δήλωσή του στην «Ε» για την αξία της νίκης του, επαναλαμβάνοντας στα ελληνικά ότι τώρα είναι η ώρα για « αγώνα, αγώνα, αγώνα». Παράλληλα, ο Ελληνοαμερικανός υπουργός Οικονομι

Προς πολίτας της Ελλάδος  Μερικοί θυμήθηκαν και έτρεξαν και βρήκαν την επιστολή που έστειλε τον Ιανουάριο του 1822 στον Κοραή ο πρόεδρος της Αϊτής Ιωάννης Βόγερ (Μπογιέ). Δεν ξέρουν άραγε πως η επιστολή αυτή υπάρχει στα εγχειρίδια Ιστορίας του Λυκείου; Εκτός αν κάποιοι δάσκαλοι και μαθητές την προσπερνούν, όπως κάθε μη παπαγαλιστέο ντοκουμέντο. Τέλος πάντων. Για άλλο σήμερα θα μιλήσω. Πώς δεν αγανάκτησαν οι μεταμοντέρνοι μεταδομιστές ιστοριολογούντες και κοινωνιολογούντες, που ακολουθώντας τα αμήχανα νέα ρεύματα της αλλοδαπής (ως μη ξενόφοβοι μαϊμούδες, μεταπράτες, νεροκουβαλητές) δογματίζουν (ναι, επιμόνως και χωρίς αμφιβολίες δογματίζουν) πως η Ιστορία είναι κατασκευή, αφήγηση, παραμύθι. Πώς δεν αγανάκτησαν που οι εκπρόσωποι ενός λαού όπως της Αϊτής που επαναστάτησε 20 χρόνια πριν από τους Έλληνες και με σημαία τα ιδεώδη της Γαλλικής Επανάστασης εγκαθίδρυσε την πρώτη δημοκρατία με αμιγώς μαύρη κυβέρνηση. Η Αϊτή, η φτωχή αλλά δημοκρατική χώρα. Πώς, λέω, δεν εξανέστησαν που ο μ

Θόδωρος Αντωνίου «Ο Ελληνας μιλάει δυνατότερα, αποφασίζει γρηγορότερα, κινείται με διαφορετικό τρόπο» Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση; Και τα δύο, δεν χρειάζεται κανείς να διερωτάται. Προσωπικά, θεωρώ ότι η ελληνικότητα είναι συνυφασμένη με το χαρακτήρα μου. Την «ακολουθώ» από ένστικτο. Εύχομαι να μην κάνω λάθη. Η ελληνικότητα για μένα είναι και αίσθημα, και συνείδηση, και συνήθεια αλλά και βαθιά αγάπη. Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα. Καθετί ελληνικό μικρό το αγαπώ. Στο σπίτι μου στην Ελλάδα, όλα τα αντικείμενα μπορείς να τα φτάσεις με το χέρι. Αυτό με κρατάει πιο συγκεντρωμένο και βοηθάει στην απομόνωσή μου, την οποία ζητώ συχνά. Η υπέροχη εκδοχή του Ελληνα. Ευαισθησία, αυθορμητισμός, συμπόνια, φιλία - χαρακτηριστικά που κρατώ άθικτα στη συνείδησή μου. Μου αρέσει ο Ελληνας που ζει στην ύπαιθρο, που μιλάει με τον διπλανό του και δεν χρειάζεται ψυχανάλυση. Αυτό που με χαλάει. Ενας λαός επηρεάζεται και παραδειγματίζεται από το περιβάλλον του και εδώ έχουμε, δυστυχώς, πολύ θλιβερά

XΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΚΟΡΟΣ «Εμείς είμαστε ο πολιτισμός μας» Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση; Μάλλον όραμα κοινότητας... θήκες τε προγόνων. Ο τόπος μας υπάρχει αδιαλείπτως και αντιλαλεί... από φωνές πολλών κεκοιμημένων. Είναι όμως αντιληπτό αυτό στην καθημερινότητά μας; Ή μήπως το αφουγκραζόμαστε μόνο κάθε φορά που νιώθουμε αδύναμοι και ανάξιοι να στοιχηθούμε ως κοινότητα; Αν πάντως το βιώνουμε ως γεγονός, έστω περιοδικά, και αν έχουμε αίσθηση και συνείδηση της αναγκαιότητάς του, ας αποφεύγουμε να το διαλαλούμε ως σύνθημα και να το εκποιούμε ως κτήμα. Η συλλογικότητα προάγεται με το βίωμα της κοινής αλήθειας, αλλιώς είναι οχλοβοή που κρύβει ποταπότητες. Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα . Τα αδιάγνωστα, «μη αξιοποιήσιμα», αρχαία σπαράγματα, παραπεταμένα ανάμεσα στα αγριολούλουδα, όταν σκύβω στα μονοπάτια αφύλακτων τόπων. Στη λήθη αυτή, τη σκιερή, φυλάσσεται και λάμπει, ακόμη, ενσαρκωμένη, μνήμη ανθρώπων και αιώνων. Η υπέροχη εκδοχή του Ελληνα. Αρκεί να είναι κανείς γενναιόδωρος απέναντι σ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ «Γιατί τόση αδιαφορία για ό,τι γίνεται έξω από την πόρτα μας;» Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση; Αίσθημα. Που το σχολείο συχνά προσπαθεί να το μετατρέψει σε συνείδηση και σήμερα -ακόμη πιο έντονα από άλλες εποχές- λόγω έλλειψης χρόνου και πλαισίου για φιλοσοφικούς και ψυχολογικούς προσανατολισμούς των παιδιών, μέσα από λανθασμένες προοπτικές, με αντίστοιχα λάθος συνιστώσες. Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα. Ενα θραύσμα αγγείου σε μια βιτρίνα στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Μήλου, σμαλτωμένο με ένα μοναδικό γαλανό επίχρισμα τ' ουρανού και της θάλασσας. Δεν είχα ποτέ δει κάτι τέτοιο, ένα «κομμάτι» που να διατηρεί τη μαγεία και το μυστήριό του, ενώ κανείς από το προσωπικό του μουσείου δεν ήταν σε θέση να διηγηθεί την ιστορία του. Η υπέροχη εκδοχή του Ελληνα. Ο Ελληνας της διασποράς με ανοιχτό μυαλό για κάθε καινούργιο, με ευθύνη για το γνωστό και θάρρος για το άγνωστο. Αυτό που με χαλάει. Η ταχύτητα με την οποία ο Ελληνας περνάει από την κατάσταση του συνειδητ

ΦΩΚΙΩΝ ΕΓΚΟΛΦΟΠΟΥΛΟΣ «Η υποβάθμιση της παιδείας μάς στερεί την ελπίδα» Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση; Για όσους γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα, η ελληνικότητα υπάρχει και σαν αίσθημα και σαν συνείδηση, προερχόμενα και τα δύο από τις σύνθετες εμπειρίες που ως παιδί, ως έφηβος και ως ενήλικος αποκτάς σε ένα χώρο με τόσο πλούσια ιστορία, παραδόσεις και φυσική ομορφιά. Για τους Ελληνες του εξωτερικού, η ελληνικότητα εκφράζεται άλλοτε σαν υπερφορτισμένο αίσθημα -που μερικές φορές γίνεται πάθος- και άλλοτε είναι συνείδηση, διαφυλαγμένη ως το πολυτιμότερο εφόδιο. Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα. Την αύρα της θάλασσας τα καλοκαιρινά μεσημέρια. Και το αυγουστιάτικο φεγγάρι. Η υπέροχη εκδοχή του Ελληνα. Η μη υποτακτική, η ανήσυχη και δημιουργική φύση του Ελληνα, που ίσως έχει τις ρίζες της στους αρχαίους προγόνους μας. Οι Ελληνες επιβίωσαν και διατήρησαν την ιστορία τους, παρά τις θύελλες που το γένος υπέστη, ειδικά τα τελευταία 1.000 χρόνια. Αυτό που με χαλάει. Η υποβάθμιση της

ΝΑΝΩ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ Με ενοχλούν οι Ελληνες που «τα ξέρουν όλα» Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση; Η ελληνικότητα, όσο μπορεί να υπάρχει, τόσο μπορεί να είναι και τα δύο. Νομίζω όμως ότι ο όρος προέκυψε ως αποτέλεσμα των συγκυριών της νεοελληνικής ιστορίας και χρησιμοποιείται συχνά σαν μοναδικό προνόμιο των Ελλήνων, ενώ θα πρέπει να μας προβληματίσει το γεγονός ότι αντίστοιχες λέξεις, όπως «γαλλικότητα», «ιταλικότητα», «αγγλικότητα» ή «αμερικανικότητα» δεν συνηθίζονται στη γλώσσα μας ούτε συνδέονται με τη νοοτροπία άλλων λαών. Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα. Μια μικρή αχιβάδα. Η υπέροχη εκδοχή του Eλληνα. Ο δημιουργικός Eλληνας, στα μικρά και τα μεγάλα, και ιδιαίτερα όταν βρίσκεται σε αντίξοες συνθήκες. Αυτό που με χαλάει. Τίποτε δεν με χαλάει (ακριβώς), με ενοχλεί πολύ ουσιαστικά όμως η αυθαιρεσία, η αδικία και οι Eλληνες που «τα ξέρουν όλα». Προσόν ή μειονέκτημα να είσαι Eλληνας σήμερα; Νομίζω ότι το σημαντικότερο προσόν ή και μειονέκτημα μπορεί να είναι η προσωπικότητα του καθενός

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ «Ο αληθινός Ελληνας είναι οικουμενικής εμβέλειας» < class="cer"> Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση; Οικουμενικό αίσθημα και ταυτόχρονα συνείδηση, εμφυτευμένη μέσα σου, εκ γενετής. Αλίμονο, όμως, σε αυτό το αίσθημα ή στη συνείδηση που, αντί να στολίζονται από γνήσια εθνικά χαρακτηριστικά, ταυτίζονται με εθνικιστικές παράνοιες! Η ελληνικότητα πρέπει να σε εξυψώνει, όχι να σε καταβαραθρώνει. Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα . Το κερί της Μεγάλης Παρασκευής, κατά την περιφορά του Επιτάφιου στα σοκάκια του χωριού, όπως αυτό στάζει, σχεδόν ρυθμικά, στην παλάμη μου. Ανεπανάληπτες στιγμές ελληνικότητας, εμποτισμένες από τη θρησκευτικότητα της φυλής μας - άλλη μια εκδοχή της ελληνικότητας, που δεν μπορεί να διαχωριστεί από το πιστεύω της ορθόδοξης πεποίθησης για τη ζωή, το θάνατο και την Ανάσταση. Η υπέροχη εκδοχή του Ελληνα. Αυτός που νιώθει το πολιτιστικό βάρος των προγόνων του, που εκτιμά δηλαδή το παρελθόν και υπολογίζει αδιάκριτα τους συνα

Έργο του Απ. Παπαποστόλου << ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Στη χώρα μας έχουμε πλέον εθιστεί στις οδυνηρές εκπλήξεις κάθε μορφής, καθότι έχουν γίνει συνήθειες ρουτίνας. Εφησυχάζουμε, για παράδειγμα, στις ρητορικές διαβεβαιώσεις των υπευθύνων ότι γίνεται το καλύτερο δυνατό στα εθνικά ζητήματα, όταν οι ίδιοι υπεύθυνοι αδυνατούν να είναι αποτελεσματικοί σε θέματα καθημερινότητας, όπως να ευπρεπίσουν τις πόλεις μας και να καθαρίσουν τους δρόμους της. Ομιλούμε για την εποχή της γνώσης, αλλά εμμένουμε στη διατήρηση παρωχημένων εκπαιδευτικών δομών –των σχολών των ενόπλων δυνάμεων μη εξαιρουμένων. Υμνολογούμε επετειακά τους εθνικούς μας ήρωες, όταν βαρυνόμαστε με τη φυλάκισή τους. Θρηνολογούμε το χαμό άξιων τέκνων του έθνους, όταν ενοχοποιούμαστε για τον διασυρμό και την απαξίωσή τους. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί ο πρόεδρος της Κύπρου Τάσσος Παπαδόπουλος, τον οποίο τραυματίσαμε θανάσιμα με συκοφαντίες και λίβελους, πριν τον στείλουμε ταπεινωμένο σπίτι του