IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Η γέννηση και η αλλαγή των θρησκειών. Οι φανατισμοί και οι αφορισμοί του τύπου «Εκάς οι βέβηλοι» κρύβουν την αλήθεια «που κρύπτεσθαι φιλεί». «Κάθε άτομο έχει δικαίωμα στην ελευθερία της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας. Το δικαίωμα αυτό συνεπάγεται την ελευθερία αλλαγής θρησκείας ή πεποίθησης...» (Άρθρο 18 της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου). Οι συντάκτες της διακήρυξης (1948) σωστά κατοχύρωσαν το δικαίωμα του ανθρώπου να μπορεί να αλλάζει θρησκεία. Ωστόσο δεν μπόρεσαν να προβλέψουν - πώς θα μπορούσε αυτό εξάλλου να προβλεφθεί - την αλλαγή των θρησκειών. Οι υπάρχουσες θρησκείες στην εποχή μας μπόρεσαν μέσα από μακροχρόνιες διαδικασίες - όχι πάντοτε με δημοκρατικό τρόπο και κοινωνική συναίνεση - να επιβληθούν στις διάφορες κοινωνίες, διότι με τον ένα ή άλλο τρόπο έδιναν «λογικές απαντήσεις» σε ένα πλήθος ερωτημάτων. Ερωτήματα υπαρξιακά που από την πρωτόγονη εποχή είχαν ριζώσει στην καρδιά και το νου των ανθρώπων. Ο φόβος του θανάτου, ο

  'Οχι στην περιαγωγή λειψάνων και εικόνων. Επανερχόμαστε στο θέμα για λόγους ιστορικούς, όχι γιατί θα αλλάξει κάτι. Απλώς για να έχει καταγραφεί η τοποθέτηση μας. Ο κορωνοΪός πέρασε, ΖΗΤΩ – και πάλι – Η ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΩΝ. Ανεξέλεγκτη – και άρα πληθωρική – μεταφορά και περιαγωγή ιερών λειψάνων και εικόνων, σε όλη την ελλαδική επικράτεια. Αν είχαμε ένα καθημερινό «δελτίο» μεταφοράς ιερών κειμηλίων μόνο στην Αττική, θα εντυπωσιαζόταν ο καθείς από την πρωτοφανή κινητικότητα, η οποία επανήλθε …δριμύτερη μετά την πανδημία. Από θεολογικής σκοπιάς, η μεταφορά και χρησιμοποίηση των ιερών λειψάνων κατά το δοκούν συνιστούν φοβερή εκκοσμίκευση! Mε άλλα λόγια τέτοιες πρακτικές δεν καλύπτουν την μεταφυσική αναγκαιότητα της ύπαρξης, δεν οδηγούν στην εκ νέου ανακάλυψη της απoλεσθείσας πνευματικότητας, αλλά φέρνουν στην επιφάνεια μια “μαγική” εκδοχή της Εκκλησίας, που συνιστά αλλοτρίωση. Και – φευ! – φαίνεται να αναγκάζεται η Διοικούσα Εκκλησία να υιοθετήσει στοιχεία οθν

  Ένας χρόνος ταλιμπανικό Αφγανιστάν: Πού βρίσκεται και πού οδεύει. Μπορεί η προσοχή της διεθνούς κοινότητας και ιδιαίτερα των Ευρωπαίων να είναι αναμφίλεκτα στραμμένη στον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά τις τελευταίες εβδομάδες παντού σε όλο τον κόσμο ρίχνουμε «πολλές ματιές» στο Αφγανιστάν. Ο πρώτος βασικός λόγος για αυτό το ενδιαφέρον ήταν η συμπλήρωση ενός χρόνου από την ουσιαστικά χωρίς μάχη κατάληψη της Καμπούλ από τους Ταλιμπάν με τα δίκυκλά τους και τις σκηνές χάους που ακολούθησαν με την εκκένωση των τελευταίων δυτικών και πάνω από 120 χιλιάδων Αφγανών. Ο δεύτερος ήταν η εκτέλεση από τους Αμερικανούς την 31 Ιουλίου, του ηγέτη της Αλ Κάιντα Αιμάν Αλ Ζαουάχρι στην Καμπούλ διαχέοντας και πάλι τον προβληματισμό για το αν το Αφγανιστάν μπορεί και πάλι να γίνει ασφαλές καταφύγιο της διεθνούς ισλαμιστικής τρομοκρατίας. Εύλογο λοιπόν το ερώτημα που τίθεται για το ποια είναι η παρούσα κατάσταση και φυσικά που οδεύει το Ισλαμικό Εμιράτο του Αφγανιστάν όπως ονομάζεται πλέον το ταλιμπανικό Αφ

H εκλογή μουφτήδων, η μειονότητα, η Τουρκία. Η Τουρκία αντέδρασε στην απόφαση της ελληνικής Βουλής για τη συγκρότηση διευρυμένου εκλεκτορικού σώματος, αποτελούμενου από 33 μουσουλμάνους ιερωμένους της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη, οι οποίοι θα αποτελούν τη συμβουλευτική επιτροπή που θα εξετάζει τις υποψηφιότητες των μουφτήδων. Η τουρκική πλευρά (Αγκυρα και βαθύ κράτος) απέρριψε τη μεταρρύθμιση επιμένοντας στην απευθείας εκλογή στα τζαμιά. Εκεί όπου δι’ ανατάσεως της χειρός οι πιστοί θα επικυρώνουν απλώς την επιλογή του προξενείου την οποία επιβάλλει, με δήθεν «δημοκρατικές» διαδικασίες – οι οποίες φυσικά δεν ισχύουν στην ίδια την Τουρκία όπου οι μουφτήδες διορίζονται στο νευραλγικό πόστο της μουφτείας. Δεν ήταν έκπληξη για όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις. Οποια μεταρρύθμιση και αν επιχειρήθηκε έως τώρα από την ελληνική πολιτεία με στόχο τον εκσυγχρονισμό της μουσουλμανικής κοινωνίας και τον εναρμονισμό της με το ευρωπαϊκό κεκτημένο συνάντησε τη σφοδρή αντίδραση της Τουρκίας,

  Ο Θεοτόκος εγκέφαλός μας. Αν τα θρησκευτικά αισθήματα και οι υπερβατικές εμπειρίες των ανθρώπων εξαρτώνται άμεσα ή έμμεσα από τις δομές του εγκεφάλου τους, τότε μήπως έχουν δίκιο οι νευροθεολόγοι να υποστηρίζουν ότι το «Κέντρο του Θεού», δηλαδή το περίπλοκο βιολογικό υπόστρωμα κάθε μυστικιστικής, υπερβατικής και θρησκευτικής εμπειρίας, θα πρέπει να αναζητηθεί τελικά στον εγκέφαλό μας; Μήπως, παρά τις εμφανείς πολιτισμικές, ιστορικές και γεωγραφικές διαφοροποιήσεις μεταξύ των θρησκειών, υπάρχει ένα κοινό εγκεφαλικό και άρα πανανθρώπινο στοιχείο που το μοιράζονται όλοι οι πιστοί; Αυτό υποστηρίζει η Νευροθεολογία και αυτόν τον κοινό θρησκευτικό παρονομαστή επιχειρεί να αποκαλύψει. Νευροθεολογία ή οι εγκεφαλικές ρίζες της θρησκευτικής πίστης Η περίφημη τοιχογραφία του Μιχαήλ Αγγελου «Η δημιουργία του Αδάμ», που υπάρχει στην Καπέλα Σιξτίνα, το παρεκκλήσι του Βατικανού στη Ρώμη, αναπαριστά τον Δημιουργό με την αγγελική συνοδεία του τη στιγμή της δημιουργίας του ανθρώπου. Το περίεργο με αυτ

   Μωσαϊκό του Διονύσου με μια σαύρα δεμένη σε λουρί, στο Ελ Τζεμ της Τυνησίας (4ος αιώνας μ.Χ.). Η οικουμενικότητα των ελληνικών θεών. Η έρευνα του καθηγητή της Οξφόρδης Ρόμπερτ Πάρκερ μάς εισάγει στο πολυπολιτισμικό σύστημα της αρχαίας θρησκείας.   Το βιβλίο του Ρόμπερτ Πάρκερ απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό με ενδιαφέρον στη μελέτη της αρχαίας θρησκείας. Η πλούσια σε πηγές και στοιχεία έρευνα του καθηγητή της Οξφόρδης μάς εισάγει στο ιδιαίτερο πολυπολιτισμικό σύστημα της διασποράς των ελληνικών θεών σε Ρώμη, Βόρεια Αφρική, Εγγύς Ανατολή και Δύση, κατά την ελληνιστική και αυτοκρατορική ρωμαϊκή περίοδο. Το φαινόμενο της ονοματοδοσίας των θεών, εκτός παλαιάς Ελλάδας, αποκαλύπτει τον ευέλικτο τρόπο αντίληψης των λατρευτών. Κάθε Ελληνας και κάθε Ρωμαίος γεννιόταν και ζούσε σε έναν κόσμο που θεωρούσε δεδομένη τη μεταφρασιμότητα των ονομάτων των θεών σαν οικεία πρακτική. Ομως, λατρεύονταν άραγε διεθνώς οι ίδιοι θεοί, ή μήπως τα έθνη είχαν διαφορετικούς, αν και συγκρίσιμους θεούς; Ο Πάρκερ δι

  Χριστούγεννα ή Μιθρούγεννα;   Μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατά τον 4ο μ.Χ. αιώνα, οι γιορτές και οι τελετές των προηγούμενων θρησκειών όχι μόνο δεν εγκαταλείφθηκαν αλλά συχνά μεταμορφώθηκαν και σε ορισμένες περιπτώσεις ενισχύθηκαν κιόλας. Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, συνηθισμένοι και εθισμένοι στο διονυσιακό πνεύμα, θεωρούσαν πολύ σημαντικές αυτές τις εορτές και δεν ήταν διατεθειμένοι να τις εγκαταλείψουν ξαφνικά και εντελώς για χάρη του νέου Θεού από την Ανατολή. Μια τέτοια δημοφιλή γιορτή ήταν και η ρωμαϊκή γιορτή των Καλενδών, η οποία ξεκινούσε στις 25 Δεκεμβρίου και κρατούσε έως στις 7 Ιανουαρίου, κατά τη διάρκεια δηλαδή του Χειμερινού Ηλιοστασίου. Την περίοδο αυτή, του “θανάτου” (Χειμερινό Ηλιοστάσιο 22 Δεκεμβρίου) και της «Αναγέννησης» του Ήλιου, ο Ελληνορωμαϊκός κόσμος ξεφάντωνε με πανηγύρια, οινοποσίες, συμπόσια, θεατρικές παραστάσεις και κάθε λογής δρώμενα και θεάματα. Με την επίσημη υιοθέτηση του Χριστιανισμού ως «κυρίαρχης θρησκείας» από τη

  Γιατί ο Πάπας επισκέπτεται την Ελλάδα. Τα κριτήρια με τα οποία επιλέγονται τα εκτός έδρας ταξίδια που εντάσσει στο (ούτως ή άλλως βεβαρυμένο) πρόγραμμά του ο Πάπας της Ρώμης είναι αυστηρά, περίπλοκα και όχι πάντοτε προφανή. Αρκεί και μόνο να αναλογισθεί κανείς ότι από την εκλογή του το 2013 μέχρι σήμερα ο κατά κόσμον Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο δεν έχει επισκεφθεί την πατρίδα του Αργεντινή. Είναι μεγάλος ο αριθμός των τοπικών καθολικών κοινοτήτων (και των πολιτικών ηγεσιών) ανά τον κόσμο που ερίζουν για την περιπόθητη παπική επίσκεψη, χωρίς συνήθως να τα καταφέρνουν. Η βατικάνεια διπλωματία ζυγίζει πολύ προσεκτικά τα ρίσκα και τα οφέλη από κάθε πιθανό ταξίδι, το είδος του "μηνύματος” που εκπέμπεται σε σχέση με μεγάλα τρέχοντα ζητήματα, την πιθανότητα πολιτικής εκμετάλλευσης από τρίτους (αποφεύονται λ.χ. οι προεκλογικές περίοδοι), τις αντοχές του ίδιου του ηλικιωμένου ποντίφηκα κ.ο.κ. Οπότε αναπόφευκτα προκύπτει η απορία: τι οδηγεί στις αρχές Δεκεμβρίου τα βήματα του Πάπα Φραγκίσκου σ

  Επίσκεψη του προέδρου Τραµπ στη Διεθνή Εκκλησία του Λας Βέγκας, κατά τη διάρκεια προεκλογικής εµφάνισης στη Νεβάδα, τον Οκτώβριο του 2020 (Doug Mills/The New York Times). Τι πιστεύουμε για τις προφητείες. Ο νέος Ευαγγελικός Χριστιανισµός που αναδύθηκε από την πολιτιστική αναταραχή των δεκαετιών του 1960 και του 1970 είχε έντονα υπερφυσικό χαρακτήρα. Γεννήθηκε από τον φόβο ότι οι Αµερικανοί αποµακρύνονταν από τον Χριστιανισµό, ενώ υποσχόταν έναν Θεό έντονα παρόντα, που διακατέχεται από αγάπη και είναι κατά έναν µαγικό τρόπο σχεδόν ανίκητος. Οι κληρικοί υπόσχονταν ότι οι απλοί άνθρωποι θα µπορούν να θεραπεύουν και να προφητεύουν στο όνοµα του Ιησού. (Παράθεση από το κατά Ιωάννην, 14:12: "Όποιος πιστεύει σε εµένα θα κάνει τα ίδια έργα που κάνω κι εγώ".) Εκκλησίες, όπως η Bethel Redding στην Καλιφόρνια, ίδρυσαν σχολεία Υπερφυσικής Διακονίας. Σε όλη τη χώρα οι Χριστιανοί προέβαιναν στις λιτανείες για τον εξαγνισµό των πόλεών τους. Άρχισαν να οσφραίνονται δαίµονες και να ξορκίζου