IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

''Σοφοί'' γέροντες και ...παρακαταθήκες!  Δ ημόσια χυδαιολογία,  ανοησίες,  ευτελή τσιτάτα  και έπαρση,έπαρση,έπαρση ... George Condo:Writer, 2006 Ελα τώρα που ταράχτηκες, ηθικέ και τίμιε αναγνώστη.  Τι ήταν αυτό που σε πρόσβαλε ταπεινέ, τελευταίε οπαδέ του χάρτινου Τύπου;   Η επαφή στο αιδοίο, με τη γλώσσα του Λευτέρη Παπαδόπουλου;  Η αθυρόστομη άποψη ενός 80άρη παροπλισμένου «ποιητή»;   Ή μήπως η επιτηδευμένη γραφή και οι σεξιστικές πινελιές σ’ έναν κατά παραγγελία πίνακα αφηρημένης τέχνης, ενός συνταξιούχου εραστή;  Αφού αυτά σας αρέσουν, γιατί θυμώνετε; Γι αυτά διψάει η στερημένη βούλησή σας, προς τι η αντιμαρτύρηση;  Εσείς οδηγείτε τη δημοσιογραφία εκεί που κατευθύνεται χρόνια τώρα: στο βάραθρο της ανυποληψίας για να καθίσει τελικά στο βυθό της βδελυγμίας.  Εσείς αναγνώστες μου, που  πριν από 32 χρόνια σταθήκατε κάτω από τον καυτό ήλιο στην ουρά, για να εξασφαλίσετε ένα φύλλο του ΕΘΝΟΥΣ όπου υπήρχε τυλιγμένο το τεμαχισμένο π

 Στη χώρα που στη Βουλή ακούστηκε από μοσχαροειδές «στα τέσσερα εσείς!» και ο Πρωθυπουργός είπε σε πληγέντες «και να σου έδινα €2.000 θα τα σπατάλαγες», στη χώρα που ζει την εκδίκηση των μπουρτζόβλαχων, ο πατέρας της δολοφονημένης φοιτήτριας είδε τους γονείς του φερόμενου ως δολοφόνου της κόρης του με ενσυναίσθηση. Προχώρησα προς την έξοδο. Aνοιξα την πόρτα αλλά πριν προλάβω να κάνω βήμα για να βγω, ο άνδρας που στεκόταν έξω από την πόρτα εισέβαλε, μάλλον όχι, πιο-πιο-πιο λέξη αγένειας πρέπει να βρω… ο άνδρας μπούκαρε -αυτό!- περνώντας ξυστά μπροστά μου και δεν μου ένευσε καν «ευχαριστώ». Λες και είναι το πλέον σύνηθες, γυναίκα να ανοίγει πόρτα σε άνδρα.  Τέτοια μουλάρια συναντάω, όλο και πιο συχνά στο διάβα μου. Οπως και τα άλλα, που σε κλείνουν με το αυτοκίνητό τους και δεν λένε «συγγνώμη» αλλά «καλά, δέκα λεπτά έκανα».   Συναντάω και γονείς, που ενώ με διακριτικότητα και αμηχανία ευγένειας τους ενημερώνεις για την κακή συμπεριφορά του παιδιού τους και το bullying

Μπορεί το πιο εντυπωσιακό επεισόδιο της ανθρώπινης βιολογικής εξέλιξης που θυμόμαστε από το σχολείο να είναι η απώλεια της ουράς - η ύπαρξη της οποίας πέρασε στην συλλογική μνήμη αφού ακόμη «ουρά» ονομάζουμε το σημείο εκείνο στο οποίο κάποτε υπήρχε - πλην όμως μακράν δεν είναι το μοναδικό. Αλλά το ακόμη πιο εντυπωσιακό, αν και αναμενόμενο, είναι το γεγονός, ότι, όχι μόνο  η ανθρώπινη εξέλιξη δεν έχει σταματήσει, αλλά μπορεί να συμβαίνει και ακόμα πιο γρήγορα από πριν. Η αίσθηση ότι μάλλον τα πράγματα σε ό,τι αφορά στην ανθρώπινη φυσιολογία «πάγωσαν» οφείλεται κατά κύριο λόγο στην εξέλιξη της ιατρικής, η οποία παρεμβαίνει καταλυτικά στην ίαση, μην αφήνοντας στην φυσική επιλογή να προχωρήσει στις μεταλλάξεις που θα επιτρέψουν στο σώμα να προσαρμοστεί και να επιβιώσει. Φυσικά, αυτό είναι καταρχήν καλό. Διότι ναι μεν οι επιδημίες του παρελθόντος δυνάμωσαν τον ανθρώπινο οργανισμό έναντι των ιών, αλλά αυτό συνέβη μετά από ένα πραγματικά τεράστιας κλίμακας μακελειό, με εκατομμύρι

Στοίβες πολλών και καλών βιβλίων, που καλύπτουν ένα μεγάλο εύρος ενδιαφερόντων, έχουν τοποθετηθεί στα ράφια των βιβλιοπωλείων – όσων έχουν απομείνει – και περιμένουν αυτές τις μέρες τους αναγνώστες. Το ζήτημα που ενσκήπτει πάντα είναι το κατά πόσο αυτό το μικρό εορταστικό διάστημα θα μπορέσει να καλύψει την αναγνωστική ξηρασία που ακολουθεί και αν εν τέλει η προσφορά και η ζήτηση σε σχέση με τη χρονική περίοδο είναι εξορθολογισμένη.  Το βιβλίο στη χώρα μας δεν έχει ιδιαίτερη διάδοση κι αν μιλήσουμε με πιο απαιτητικούς όρους, τα πράγματα γίνονται απογοητευτικότερα. Η ανάγνωση δεν έχει ενταχθεί στην παράδοσή μας – όσο τα μπουζούκια, οι ταβέρνες και τα καφενεία, για παράδειγμα… Το βιβλίο για τον μέσο Έλληνα είναι κάτι βαρετό, κάτι που πιθανώς τον υπονομεύει και που αφορά μάλιστα μια μερίδα στο όριο ανεκτών και αντιπαθητικών πολιτών, οι οποίοι έχουν τις παραξενιές τους. Όση αποδοχή διαθέτει η βιβλιοφιλία εντάσσεται σε ένα κομφορμιστικό πλαίσιο που επιτάσσει η μόδα – τίποτα το

    Θα στέκουν βουβά εκεί εσαεί, να μας θυμίζουν ότι δεν κάναμε όσα μπορούσαμε για να αποτρέψουμε τον χαμό-ΤΑΣΗΣ ΠΑΠΑΊΩΑΝΝΟΥ.    Τα συναντάμε πολύ συχνά καθώς οδηγούμε στους επαρχιακούς δρόμους, αλλά και μέσα στις πόλεις σε απίθανα σημεία. Σκορπισμένα σε όλη την ηπειρωτική και νησιωτική χώρα, αποτελούν το δίχως άλλο αναπόσπαστα στοιχεία της ελληνικής υπαίθρου. Δίπλα στην άσφαλτο, σε στροφές, σε πεζοδρόμια και νησίδες, σε λεωφόρους και δύσβατα δρομάκια. Στέκουν μέσα σε ομιχλώδεις χειμώνες, βροχές και χιόνια, δίπλα σε ανοιξιάτικα λουλούδια που ευωδιάζουν, σε καλοκαίρια ζεστά και φωτεινά, σε μελαγχολικά φθινόπωρα. Πάντα εκεί, στο ίδιο μέρος, στο ίδιο σημείο. Μικροσκοπικά πάνω σε μια βάση και άλλα μεγαλύτερα, χτισμένα πάνω σε κοφτερά βράχια, μέσα σε δάση και ξερά τοπία, σε επικίνδυνες χαράδρες και σκιερά φαράγγια. Καμωμένα από κάθε λογής υλικά: μεταλλικά, πέτρινα, ξύλινα, μπετόν, τούβλα... Τα συναντάς σε όλους τους χρωματικούς συνδυασμούς. Μπλε, πράσινα, κίτρινα, κό

 Έργο του Τάση Παπαϊωάννου Φαντασμαγορικά κτίρια με πομπώδεις και ματαιόδοξες γλυπτικές μορφές ορθώνονται σε κομβικά σημεία των πόλεων, με κύριο στόχο τον εντυπωσιασμό του καταναλωτικού κοινού. Οσο πιο κραυγαλέα και πρωτόγνωρη είναι η εξωτερική μορφή τους τόσο μεγαλύτερα τα οφέλη για τους «επενδυτές». Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το νέο κτίριο του διάσημου Αμερικανού αρχιτέκτονα  Frank Gehry      , στο δάσος της Βουλώνης στο Παρίσι, το πολυδιαφημισμένο   Fondation Louis Vuitton .  ''για να ’μαι εγώ πρέπει να είμαι άλλος, να βγω απ’ το εγώ, να με ζητήσω σ’ άλλους, τους άλλους που δεν είναι αν δεν υπάρχω, τους άλλους που πληρούν την ύπαρξή μου1''                                                        Οκτάβιο Πας Οι συγκλονιστικές αλλαγές που συντελούνται στις μέρες μας δεν θα μπορούσαν παρά να αποτυπώνονται άμεσα στο χτισμένο περιβάλλον. Τεράστιες πληθυσμιακές ομάδες στοιβάζονται σε παραγκουπόλεις, ζώντας σε ελεεινές συνθήκες απόλυτης φτώχειας,