IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

''  ...  We’ll go into parliament and we won’t even think of messy deals or even teeny weeny messy deals. We’ll be an extraordinary force and we’ll do everything that we have said we’ll do in the election campaign. Citizen's income, let’s start by being alongside the most vulnerable: nobody must get left behind. Let’s start to use different words. There’ll be 150 of us inside and a few million outside. This has been exceptional. The first entity in absolute terms after just three and a bit years, without money, without ever having accepted the reimbursement of expenses. Now we’d be eligible to have 100 million. We’re not taking the money. We’re going on like that. Wait for us in Parliament. It’ll be a great pleasure to be able to observe what you do. I’ve been wondering where they will position us physically on the parliamentary benches, I hope behind all of you. They will create a PDminusL - PDL super-government. We are the obstacle. They can no longer

Την ώρα που παραχωρεί τη διεκδίκηση της πρωθυπουργίας στον Μαρόνι της Λέγκας του Βορρά, ο Μπερλουσκόνι έχει τη βεβαιότητα ότι θα είναι ο de facto αδιαμφισβήτητος ηγέτης μιας ισχυρής αντιπολίτευσης που θα περιλαμβάνει την παράταξή του, το αποσχιστικό κύημα που ίδρυσε ο Μπόσι, αλλά και τη συντριπτική πλειοψηφία της λαϊκής βάσης του ευκαιριακού μορφώματος του «Κόμματος των Πέντε Αστέρων» που ίδρυσε ο σατιρικός τηλεπαρουσιαστής Μπέπε Γκρίγιο. Η συλλογιστική του καβαλιέρε είναι απλή: Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η υπό τον Μπερσάνι Κεντροαριστερά και ο Μόντι θα συμπράξουν για τη συνέχιση της μέχρι τώρα σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής και προεξοφλεί ταχύτατη δημοσκοπική καταβαράθρωση, παρόμοια με αυτή που εισπράττει ο Ολάντ στη Γαλλία, έξι μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του. Ετσι, ο καβαλιέρε εμφανίζεται ως εξαίρεση στην Ευρωζώνη, ως ο μόνος ηγέτης που έχασε την εξουσία λόγω κρίσης και επανέρχεται με βαρύνουσα παρουσία στην πολιτική σκηνή της χώρας του. Υπάρχει

(...) Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση:  Η Ισπανία χρειάζεται 400 δισ. και η Ιταλία 700 δισ. για να καλύψουν τις ανάγκες χρηματοδότησής τους μέσα στο 2013. Σε καμιά περίπτωση, οι ανάγκες αυτές δεν  μπορούν να καλυφθούν με τα υπάρχοντα εργαλεία, αλλά και τη σημερινή γραμμή πλεύσης του Βερολίνου. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η εν μέσω προεκλογικής περιόδου Γερμανία θα έχει τη βούληση και τη δυνατότητα να κάνει μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2013 μια συνολική στροφή, που θα έχει όχι μόνο μη υπολογίσιμο σήμερα πολιτικό κόστος για την καγκελάριο, αλλά κυρίως και πάνω από όλα θα δυσκολεύει, αν δεν ματαιώνει, την επιβολή της μετάλλαξης της Ευρωζώνης σε σκληρό πυρήνα Δημοσιονομικής-Πολιτικής Συνοχής αυστηρών γερμανικών προδιαγραφών. (...) Ο χθεσινός συμβιβασμός για την Τραπεζική Ένωση μόλις και σώζει τα προσχήματα της αξιοπιστίας της Ευρωζώνης, καθώς παραμένει ανοικτό το ερώτημα αν υπάρχει η δυνατότητα διαχείρισης τους πρώτους μήνες του 2013 τη

Μετά την Αθήνα η Ρώμη, όπου η εκπνοή της θητείας της Βουλής και οι εκλογές της Ανοιξης συνθέτουν σήμερα ένα σκηνικό αβεβαιότητας. Ενα σκηνικό που επιτείνεται, πρώτον, από τη γενικευμένη πολιτική και κοινωνική δυσαρέσκεια κατά της κυβέρνησης Μόντι και, δεύτερον, από τη συνταγματική αδυναμία παρέμβασης του Ιταλού πρωθυπουργού στην προεκλογική εκστρατεία, καθώς ως ισόβιος γερουσιαστής δεν δικαιούται να διεκδικήσει βουλευτική έδρα. Με τα παραπάνω δεδομένα, τόσο η Κεντροαριστερά όσο και η παράταξη του Μπερλουσκόνι είναι εγκλωβισμένες σε μια σκληρή κριτική της απερχόμενης κυβέρνησης, καθώς την είσπραξη της λαϊκής δυσαρέσκειας διεκδικούν σχηματισμοί, όπως το Κόμμα των Πέντε Αστέρων, που απειλούν να καταστήσουν χαώδες το μετεκλογικό σκηνικό. Η Ιταλία δεν βρίσκεται ούτε εκτός μάχης, όπως η Ισπανία, ούτε στην περίσκεψη και αναμονή στην οποία είναι καθηλωμένος ο Ολάντ. Η πολιτική ηγεσία γνωρίζει τόσο το δημοσιονομικό αδιέξοδο, στο οποίο οδηγείται η χώρα εντός του 2013, καθώ

Το χρέος σημειώνει αυξητική πορεία, τα έσοδα από τους φόρους μειώνονται και η ύφεση πλήττει την οικονομία της Ιταλίας, παρά τις μεταρρυθμίσεις και τις περικοπές στις οποίες έχει προχωρήσει ο πρωθυπουργός Μάριο Μόντι. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ιταλίας, τον περασμένο Μάρτιο, το δημόσιο χρέος της χώρας άγγιξε τα 1.946,083 ευρώ, έναντι των 1.928,226 ευρώ του Φεβρουαρίου. «Ποσό που μοιάζει ακόμη εντυπωσιακότερο, αν υπολογίσει, κανείς, τις περικοπές των δημοσίων δαπανών στις οποίες ήδη προχώρησε, και πολλές άλλες τις οποίες σχεδιάζει η κυβέρνηση του Ιταλού τεχνοκράτη πρωθυπουργού», τονίζουν οι σχολιαστές. Παράλληλα, πτώση σημειώνουν και οι εισπράξεις φόρων. Το πρώτο τρίμηνο του 2012, μπήκαν στα ταμεία του ιταλικού υπουργείου οικονομικών 83,168 δισεκατομμύρια ευρώ, με συρρίκνωση της τάξης του 0,5% σε σχέση με την ίδια περίοδο του 2011. Το Μάρτιο, δε, ο περιορισμός των φοροεισπράξεων ήταν της τάξης του 3,61%, σε ετήσια, πάντα, βάση. «Το δημόσιο χρέος βαραί

Το ιταλικό πρόβλημα απειλεί άμεσα να τινάξει στον αέρα την Ευρωζώνη Του Σταυρου Λυγερου Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει για το ευρώ. Η εκτόξευση του επιτοκίου δανεισμού της Ιταλίας σε τοκογλυφικά επίπεδα έχει προσδώσει άλλη ποιότητα στην κρίση. Τα μεγέθη της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας άφηναν περιθώρια στο ευρωπαϊκό ιερατείο να τσαλαβουτάει στις ιδεοληψίες του. Το ιταλικό πρόβλημα, όμως, απειλεί άμεσα να τινάξει στον αέρα την Ευρωζώνη. Πολύ περισσότερο όταν όλα δείχνουν ότι η κρίση χρέους έχει την τάση όχι μόνο να οξύνεται, αλλά και να επεκτείνεται προς τον ευρωπαϊκό πυρήνα, όπως έδειξε η άνοδος του επιτοκίου δανεισμού της Γαλλίας. Η απόφαση της 27ης Οκτωβρίου, αντί να ανασχέσει την επίθεση των αγορών, την κλιμάκωσε. Το γεγονός, μάλιστα, ότι είχε προκαλέσει κλίμα αισιοδοξίας αποδεικνύει πόσο μακριά από την πραγματικότητα βρίσκεται το ευρωπαϊκό ιερατείο. Επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά πως αντιδρά με καθυστέρηση και κυρίως αντιδρά αναποτελεσματικά. Προφα

Η άδοξη πτώση του Μπερλουσκόνι Ο Μπενίτο Μουσολίνι προπολεμικά, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι μεταπολεμικά! Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτοί είναι οι δύο ηγέτες που άφησαν πιο βαριά από κάθε άλλον τη σφραγίδα τους στη διαμόρφωση της ιταλικής κοινωνίας τον τελευταίο αιώνα. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Καθολική ήταν η χαρά εκτός των ιταλικών συνόρων μόλις μαθεύτηκε η παραίτηση του Μπερλουσκόνι, ο οποίος είχε γελοιοποιήσει την Ιταλία στην υπόλοιπη Ευρώπη κατά την τελευταία σχεδόν εικοσαετία. Βαθύτατα χυδαίο άτομο, απερίγραπτα περιφρονητικό προς τις μάζες του ιταλικού λαού, δεν αισθανόταν καμία αναστολή στο να κατεξευτελίζει δημοσίως όλους τους θεσμούς της Ιταλικής Δημοκρατίας και να αφαιρεί κάθε περιεχόμενο ουσίας ή προσχηματικής σοβαρότητας από τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, πετυχαίνοντας όμω ς να τον ακολουθούν σχεδόν διαρκώς τα αποχαυνωμένα πλήθη των Ιταλών ψηφοφόρων που τον θαύμαζαν και ήθελαν να του μοιάσουν! Η θυελλώδης παρουσία του Μπερλουσκόνι στην ιτ

  (1) Η Ευρώπη ρίχνει την Ιταλία στους λύκους   Του Γιώργου Καισάριου Η απόδοση του ιταλικού δεκαετούς άγγιξε το 7,4% χτες. Με ένα χρέος 120% του ΑΕΠ, δεν θέλει πολύ για να χάσει η αγορά την εμπιστοσύνη στο ιταλικό χαρτί. Και όταν η ΕΚΤ δηλώνει ότι τέρμα το μασάζ στα ιταλικά ομόλογα, τότε επισπεύδεται η αναίρεση αυτής της εμπιστοσύνης. Ο Ιταλός πρωθυπουργός μάλλον βλέπει ό,τι έβλεπε και ο Έλληνας πρωθυπουργός πριν δύο χρόνια. Όταν ο κύριος Παπανδρέου είπε την περίφημη φράση “λεφτά υπάρχουν”, το είπε διότι έβλεπε τα σουβλατζίδικα γεμάτα. Ο Ιταλός πρωθυπουργός πάει να πέσει στην ίδια παγίδα, λέγοντας ότι τα εστιατόρια είναι γεμάτα και άρα “Ιταλικά λεφτά υπάρχουν”. Θέλω να δω πόσο γεμάτα θα είναι σε μερικούς μήνες από τώρα. Η οδύνη της Ιταλίας ελάχιστη σχέση έχει με το δράμα στην Ελλάδα και ούτε μπορεί η Ελλάδα να κατηγορηθεί ότι πυροδότησε την κρίση στην Ιταλία. Η Ιταλία όπως και η Ελλάδα, έχει ένα μεγάλο βάρος και η ικανότητα εξυπηρέτησης αυτού του βάρους (ΑΚΑ δημ