IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Aνθρώπινο ποτάμι στη γαλλική πρωτεύουσα, αν και από την περασμένη εβδομάδα το νομοσχέδιο για τη μεταρρύθμιση στην αγορά εργασίας αποτελεί πλέον νόμο του κράτους. Ομως η κοινωνική αναταραχή που πυροδότησε από τις αρχές Μαρτίου δεν λέει να κοπάσει. Υποστηρικτές του κινήματος «Nuit Debout»   στην Place de la Republique, στο Παρίσι      Πλησιάζει η ώρα της αλήθειας στη Γαλλία      Θρυαλλίδα αλυσιδωτών αναταράξεων με απρόβλεπτη κατάληξη αποδείχθηκε το επίμαχο νομοσχέδιο της κυβέρνησης Ολάντ- Βαλς για τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας. Αν και από την περασμένη εβδομάδα αποτελεί πλέον νόμο του κράτους, η κοινωνική αναταραχή που πυροδότησε από τις αρχές Μαρτίου δεν λέει να κοπάσει. Στις ολονύκτιες καταλήψεις πλατειών του νεοσύστατου κινήματος Nuit Debout, όπου πρωταγωνιστεί η μορφωμένη νεολαία, προστίθενται οι αλλεπάλληλες, απεργιακές «ημέρες δράσης» των συνδικάτων, που παραλύουν κατά διαστήματα τις μεταφορές και αρκετές μεγάλες επιχειρήσεις. Αρχικά ειρηνικές, ο

Απογοήτευση στη Γαλλία, απεργίες και διαδηλώσεις   Έναν χρόνο πριν από τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία επικρατεί απογοήτευση. Η οικονομία εξασθενεί και μαζί της και η πολιτική τάξη. Απεργίες και διαδηλώσεις συνοδεύουν επίμαχες μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες. «Βρισκόμαστε σε σημείο καμπής. Ένα μέρος του πληθυσμού βυθίζει το κεφάλι στην άμμο, όμως άλλοι συνειδητοποιούν επιτέλους ότι κάτι δεν πάει καλά. Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον στην πολιτική. Αρχικά ήταν στην εξουσία οι δεξιοί, μετά οι αριστεροί. Όλοι τους απογοήτευσαν», λέει η γαλλίδα φοιτήτρια Γκαμπριέλε. Τις απόψεις της για τη σημερινή Γαλλία φαίνεται ότι συμμερίζονται εκατομμύρια ακόμη συνομήλικοί της, που πρωταγωνιστούν στο κίνημα των γάλλων αγανακτισμένων με την ονομασία «Όρθιοι τη Νύχτα», που απέκτησε διαστάσεις σε όλη τη χώρα. Ανάμεσα στους νέους που διαμαρτύρονται είναι και ο Κουεντίν, ο οποίος δίνει το περίγραμμα των αιτημάτων του κινήματος: «Ο καθένας πρέπει να έχει προοπτική για το μέλλον. Σε

Το Εθνικό Μέτωπο δεν κέρδισε καμία περιφέρεια Για σχεδόν κάθε ειδησεογραφικό πρακτορείο ανά την Ευρώπη, αυτή ήταν η κορυφαία είδηση των γαλλικών περιφερειακών εκλογών. Μετά από ένα ιστορικό αποτέλεσμα στον πρώτο γύρο, το αυτοαποκαλούμενο "κατά της παγκοσμιοποίησης” Εθνικό Μέτωπο δεν κατόρθωσε να εξασφαλίσει τον έλεγχο καμίας γαλλικής περιφέρειας στο β΄ γύρο -που έλαβε χώρα την περασμένη Κυριακή. Η κεντροδεξιά συμμαχία του Nicolas Sarkozy κέρδισε επτά από τις 13 περιφέρειες. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα του προέδρου Francois Hollande κέρδισε πέντε, ενώ οι τοπικοί εθνικιστές κέρδισαν την περιφέρεια της Κορσικής. Η επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου, MArine Le Pen, η οποία ήταν υποψήφια στην βόρεια περιοχή, υπέστη βαριά ήττα από τον κεντροδεξιό υποψήφιο Xavier Bertrand με 57,8% από το 42,2%. Ομοίως, η ανιψιά της, Marion Marechal-Le Pen ηττήθηκε στη νοτιοανατολική περιοχή PACA από τον κεντροδεξιό υποψήφιο Christian Estrosi, με 54,8% έναντι 45,2%. Είναι σημαντικό ότι το Σοσιαλιστ

Πώς μπορεί, λοιπόν, η Γαλλία να συγκλονιστεί από ένα κόμμα που η ίδια επέτρεψε να αυξήσει τη δύναμή του; Ακόμη χειρότερα, η προδιάθεση απέναντι στο Ε.Μ. είναι όλο και περισσότερο ανεμπόδιστη.  Είναι περιττό να υπολογίζουμε πόσες περιφέρειες θα κερδίσει απόψε στον δεύτερο γύρο των περιφερειακών εκλογών το Εθνικό Μέτωπο (Ε.Μ.). Η εξίσωση είναι απλή: μετά τις κατευθυντήριες οδηγίες, όσον αφορά την πρόθεση ψήφου των σοσιαλιστών, οι οποίοι κλήθηκαν να υποστηρίξουν τη Δεξιά των «Ρεπουμπλικανών», το κόμμα της Λεπέν κανονικά δεν πρέπει να επικρατήσει σε καμία περιφέρεια. Η αναμέτρηση έληξε βάσει των δημοσκοπήσεων. Ισως όχι ακριβώς. Παρά το γεγονός ότι η άκρα δεξιά δεν καταλαμβάνει καμία περιφέρεια, το Ε.Μ. είναι σήμερα το μεγαλύτερο κόμμα στην Γαλλία, με ποσοστό υποστηρικτικών ψήφων περίπου 30%, βάσει των συνδυαστικών δημοσκοπήσεων των δύο τελευταίων εκλογών (ευρωεκλογές και περιφερειακές). Βέβαια, κάποιοι θα πουν ότι το ποσοστό αποχής έφτασε σχεδόν το 50% και ότι αυτή η επικρ

Τη Δευτέρα 14-12 η ΕΕ-Ευρωζώνη μπαίνουν στην τελική ευθεία της κρίσης που ξεκίνησε την άνοιξη του 2010 με τη διάσωση της Αθήνας και στη συνέχεια εκτυλίχθηκε ως μια στο παρά πέντε αλληλεγγύη του Βερολίνου προς τους εταίρους του έναντι μιας πρωτοφανούς στα πολιτικά χρονικά της Γηραιάς Ηπείρου πρόσδεσης σε μια άκαμπτη δημοσιονομική πειθαρχία. Οποιο και να είναι το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των περιφερειακών εκλογών στη Γαλλία -με άλλα λόγια αν και πόσες περιφέρειες θα μπορέσει να ελέγξει η ακροδεξιά- αυτό που μετρά είναι η πρωτιά του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν στον πρώτο. Ολάντ και Μέρκελ έχουν μπροστά τους ενάμιση χρόνο και δεκαοχτώ μήνες μέχρι τις εκλογές την άνοιξη του 2017 στη Γαλλία και το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς στη Γερμανία. Αν δεν υπάρξει αλλαγή γραμμής πλεύσης στην Ευρωζώνη, η Λεπέν θα επενδύσει κατά κύριο λόγο σε μια αντιγερμανική ρητορική που έχει εξ ορισμού πολυσυλλεκτική εμβέλεια. Η αμφισβήτηση που δέχεται ο Ολάντ για τη δημοσιονομική λιτότητα και η ανταρσία

«Πώς φτάσαμε ως εδώ;», αναρωτιόταν η φιλοκυβερνητική Le Monde, μετά την νίκη της ακροδεξιάς στις περιφερειακές εκλογές της Γαλλίας, την Κυριακή: σχεδόν 28% για την Λε Πεν, με την δεξιά του Σαρκοζί στη δεύτερη θέση και τους Σοσιαλιστές του Ολάντ να ακολουθούν, σχεδόν με 5 μονάδες διαφορά. Αν νικήσει και στον δεύτερο γύρο των εκλογών σε λίγες μέρες, συνέχιζε το πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο, η ακροδεξιά θα βρεθεί να διοικεί μια ή και  περισσότερες περιφέρειες, «για πρώτη φορά στην Ευρώπη». Κανείς δεν θα έπρεπε να είχε πέσει από τα σύννεφα την Κυριακή το βράδυ, ούτε η καλή εφημερίδα: το Εθνικό Μέτωπο της Λε Πεν είχε πάρει την πρώτη θέση και στις ευρωεκλογές του 2014 με ένα ελαφρώς χαμηλότερο ποσοστό, ενώ προηγείτο σταθερά στις δημοσκοπήσεις εδώ και μήνες, πριν τα τελευταία δραματικά γεγονότα: η πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι και η προσφυγική κρίση έριξαν σίγουρα νερό στο μύλο της κυρίας Λε Πεν, αλλά τα αίτια του κακού είναι βαθύτερα. Πρόκειται για την αποτυχία των