IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Οι αξιωματούχοι της Federal Reserve "τρελλαίνονται" να επιδαψιλεύουν επαίνους στην οικονομία αυτό το διάστημα, χρησιμοποιώντας όρους όπως "πλήρης απασχόληση" και "αξιοσημείωτα θετική πορεία" χωρίς ιδιαίτερη συγκράτηση.  Ωστόσο, νέα έρευνα από την ίδια την Fed δείχνει ότι η υγεία της οικονομίας είναι πραγματικά μια εικόνα που εξαρτάται από τη "γωνία παρατήρησης".  Με άλλα λόγια, η κατανομή του παραγόμενου πλούτου είναι σημαντικότατο κριτήριο. Μια σταθερή οικονομική επέκταση και ένα ιστορικά χαμηλό ποσοστό ανεργίας μόλις που μπορούν να καλύπτουν τις βαθιές ανισότητες όσον αφορά το εισόδημα και τον πλούτο, κάτι που τελικά οδηγεί τα αμερικανικά νοικοκυριά σε πολύ διαφορετικές οικονομικές καταστάσεις μεταξύ τους.  Η έκθεση της Fed δείχνει, μεταξύ άλλων, ότι το φτωχότερο 50% των Αμερικανών συνθλίβεται κυριολεκτικά υπό το βάρος των αυξανόμενων ανισοτήτων.  "Το κορυφαίο 10% -με μωβ και πράσινο χρώμα- κατέχει ένα μεγάλο κ

Οι Αμερικανοί καπιταλιστές  πρέπει να ασπαστούν  τον «σοσιαλισμό».  Οι υπέρμαχοι της ελεύθερης αγοράς πρέπει να αποδεχθούν λογικές υποχωρήσεις, αν θέλουν να επιβιώσει το «σύστημα». Η δυσαρεστημένη γενιά των millennials, η άνοδος των ανισοτήτων και το New Deal. Σε μια χώρα όπου ο «φιλελευθερισμός» σημαίνει μεγάλη κυβέρνηση και ο «νεοσυντηρητισμός» υποδηλώνει ουτοπικό σθένος, η κατακρεούργηση ενός άλλου αφηρημένου ουσιαστικού ήταν μάλλον αναμενόμενη. Αλλά τoύτο δεν καθιστά λιγότερο θλιβερό αυτό που έχει υποστεί ο «σοσιαλισμός» από την αμερικανική πολιτική τους τελευταίους μήνες. Είτε βγαίνει από τα χείλη Δημοκρατικών, οι οποίοι έχουν αρχίσει να βλέπουν θετικά τη λέξη, είτε από τα χείλη Ρεπουμπλικάνων, οι οποίoι νιώθουν ακόμα την ίδια απέχθεια, έχει αποκτήσει ένα νόημα πιο κοντά στην ευρωπαϊκή σοσιαλιστική (ή χριστιανική) δημοκρατία. Δημοσιονομικές μεταφορές, οικουμενική υγειονομική περίθαλψη, ισχυρά εργατικά συνδικάτα: τα στοιχεία αυτά όχι μόνο δεν ισ

Η νεοεκλεγείσα Αμερικανο-λατίνα βουλευτίνα των Δημοκρατικών, Αλεχάντρια Οκάζιο-Κόρτεζ Η νεοεκλεγείσα Αμερικανο-λατίνα βουλευτίνα των Δημοκρατικών, Αλεχάντρια Οκάζιο-Κόρτεζ, ζήτησε την επιβολή φόρου 70% στους πολύ πλούσιους | AP PHOTO / SUSAN WALSH Το μυαλό σας σας δουλεύει, προειδοποίησαν χθες τους «τρελαμένους» με τα λεφτά και τη συσσώρευση πλούτου δισεκατομμυριούχους επισκέπτες του Νταβός τρεις καθηγητές Ψυχολογίας του γνωστού αμερικανικού Πανεπιστημίου Yale. Οπως εξήγησε σε σχετικό πάνελ του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ μία εκ των ακαδημαϊκών, η Λόρι Σάντος, «ένας λόγος που δεν είμαστε ευτυχισμένοι είναι επειδή ο νους μας μάς λέει ψέματα. Μας λέει ότι περισσότερα χρήματα μας φέρνουν μεγαλύτερη ευτυχία. »Αυτό όμως ισχύει μόνο για όσους έχουν χαμηλό εισόδημα. Από τη στιγμή που κάποιος κερδίζει πολύ περισσότερα χρήματα από αυτά που καθορίζουν το κατώτατο όριο φτώχειας, η ευτυχία του δεν μεγαλώνει περισσότερο, παραμένει στο ίδιο επίπεδο». Το μήνυμα της Σάντος και των άλ

Η οικονομική κρίση που σάρωσε την καρδιά του καπιταλισμού και διαχύθηκε παγκοσμίως από το 2008 δεν είναι μια τυπική κυκλική κρίση. Εξ ου και 10 χρόνια μετά ακόμα προκαλεί κλυδωνισμούς. Είναι απόρροια της μετάλλαξης του καπιταλισμού που επέφερε η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και η παγκοσμιοποίηση. Ως εκ τούτου, μόνο κεραυνός εν αιθρία δεν ήταν. Από χρόνια υπήρχαν προειδοποιήσεις ότι η εκφυλιστική διολίσθηση του καπιταλιστικού συστήματος σ’ έναν αχαλίνωτο τζόγο θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε μείζονα κρίση. Οι χρυσοπληρωμένοι αναλυτές των κάθε είδους χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων χλεύαζαν αλαζονικά όλες αυτές τις προειδοποιήσεις. Ακόμα κι όταν η κρίση χτύπησε δυνατά την πόρτα, οι επαγγελματίες των Αγορών προτίμησαν τη θαλπωρή των ψευδαισθήσεων, αποδεικνύοντας πόσο δυνατό είναι το σύνδρομο του Τιτανικού. Οικονομολόγοι με βαρύγδουπους ακαδημαϊκούς τίτλους, οι οποίοι για χρόνια αγιογραφούσαν τον “καζινο-καπιταλισμό”, δεν έκαναν ποτέ τον κόπο να εξηγήσουν για ποιο λόγο είναι αναγκαία

Η Ιστορία, όπως λέει ο Ιταλός ιστορικός Εντσο Τραβέρσο, λειτουργεί με έναν διπλό τρόπο: αφενός ως ένα «πεδίο βιωμένης εμπειρίας» (παρελθόν), αφετέρου ως ένας «ορίζοντας προσμονής» (μέλλον). Αυτή η δεύτερη διάσταση της Ιστορίας τις τελευταίες δεκαετίες –και ειδικά μετά την πτώση του Τείχους– έχει ατονήσει αποφασιστικά, θολώνοντας την όραση για το μέλλον-μετά-τον-καπιταλισμό.  Ακόμα και βιβλιογραφικά, οι αναφορές στον σοσιαλισμό, τον κομμουνισμό ή όποια άλλη πολιτική επιλογή έχουν σχεδόν εκλείψει, ενώ και η ανάλογη δημόσια συζήτηση για το περιεχόμενό τους –δημοκρατία, συμμετοχή, ελευθερίες, οικονομική οργάνωση, κοινωνικές σχέσεις κ.λπ.– είναι περίπου ανύπαρκτη. Η κρίση που ξεκίνησε το 2008 άνοιξε μια ρωγμή σ’ αυτόν τον φράκτη προς το μέλλον, θέτοντας υπό αμφισβήτηση την κυριαρχία και την αυθεντία του νεοφιλελευθερισμού και απελευθερώνοντας εν μέρει το κοινωνικό φαντασιακό. Ε ιδικά στις ΗΠΑ, απ’ όπου ξεκίνησε και η χρηματοπιστωτική κρίση, το κίνημα Occupy Wall Street και η εμ

  Έχει ο καιρός γυρίσματα! Το 1979-80, με την εκλογή της Θάτσερ στη Βρετανία και του Ρέιγκαν στις ΗΠΑ, άρχιζε η επέλαση ενός παγκόσμιου ρεύματος «νεοφιλελευθερισμού», που συντάραξε όλη την ανθρωπότητα, τερματίζοντας, μαζί με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, τον (σύντομο κατά Χομπσμπάουμ) Εικοστό Αιώνα του Κρατισμού και του Κράτους Πρόνοιας, που είχε προηγηθεί. Αυτό το κύμα, ο «κύκλος» του νεοφιλελευθερισμού συνέβαλε, αλλά και ενισχύθηκε, από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του λεγόμενου «Υπαρκτού Σοσιαλισμού». Παρά τις πολύ μεγάλες παραχωρήσεις που έκαναν στους νεοφιλελεύθερους και τις «Αγορές», ιδίως με τη συνθήκη του Μάαστριχτ, παραχωρήσεις η σημασία των οποίων δεν φάνηκε αμέσως, Γαλλία και Γερμανία διατήρησαν όλη αυτή την περίοδο αρκετά από τα χαρακτηριστικά του κράτους πρόνοιας, του κρατικού σχεδιασμού και παρεμβατισμού και ενός ουσιαστικά «σοσιαλδημοκρατικού» κοινωνικού συνεταιρισμού, που χαρακτήρισαν τον ευρωπαϊκό πυρήνα μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα το δίπολο

  Joris Luyendijk : Παγκοσμιοποίηση και δημοκρατία δεν είναι συμβατές Ο Γιόρις Λούγενταϊκ , με αφορμή το μπλογκ που διατηρούσε στην εφημερίδα Guardian, ξεκίνησε μια έρευνα δύο χρόνων, συναντώντας πληροφοριοδότες από τον τραπεζικό τομέα, οι οποίοι, υπό τον όρο της ανωνυμίας, του περιέγραψαν όλη την εσωτερική ζωή του τομέα, τον αμοραλισμό, τον κυνισμό, αλλά και τα πάθη των ανθρώπων του. Σήμερα όλα αυτά περιέχονται στο βιβλίο του που μόλις κυκλοφόρησε με τίτλο « Κολυμπώντας με καρχαρίες », εκδόσεις KEY BOOKS • Οπως αναφέρετε στο βιβλίο σας, το βασικό πρόβλημα στα δέκα χρόνια της κρίσης είναι η διαφθορά (φαινόμενο της «περιστρεφόμενης πόρτας», πολιτικοί φιλικοί στις επιχειρήσεις, «πολύ μεγάλες για να χρεοκοπήσουν» τράπεζες κ.λπ.). Υστερα από τα δύο χρόνια έρευνας που κάνατε, πιστεύετε ότι υπάρχει λύση σ’ αυτά τα προβλήματα και ποια είναι αυτή; Το πρόβλημα είναι η διαφθορά, όχι όμως μια διαφθορά νομικού τύπου. Δεν παραβιάζει τον νόμο το να δουλεύεις για μια π