IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το τελευταίο επεισόδιο στη μεγάλη ανθρωποσφαγή της Συρίας θα γίνει στην επαρχία της Ιντλίμπ. Εκεί στρέφονται τα βλέμματα του κόσμου για αυτά που πρόκειται να συμβούν. Η επαρχία της Ιντλίμπ στην Συρία, είναι το τελευταίο μέρος της Συρίας που ελέγχεται ακόμη από τα ηττημένα στην υπόλοιπη Συρία και Ιράκ απομεινάρια των ακραίων ισλαμιστικών οργανώσεων, των αμετανόητων ακόμη φανατικών ισλαμιστών. Και τούτο γιατί από μια παράξενη σύμπτωση σήμερα, στην Ιντλίμπ εστιάζουν ως τελική κατάληξη, οι γεωστρατηγικές επιδιώξεις όλων των δυνάμεων που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα σε αυτό το περίεργο μέρος της Συρίας, δηλαδή των ΗΠΑ, της Ρωσίας, του Ιράν, της Τουρκίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας, του Ισραήλ και φυσικά του νόμιμου ιδιοκτήτη της περιοχής, της Συρίας και του Συριακού λαού. Η Ιντλίμπ βρίσκεται βορειοδυτικά της Συρίας. Συνορεύει στα νότια και νοτιοδυτικά με τη Χάμα, στα ανατολικά με το Χαλέπι, στα βορειοδυτικά με τη Λατάκεια και στα βόρεια με την Τουρκία. Έχει έκταση 6.097 τετραγωνικ

Η Ιντλίμπ αποτελεί το τελευταίο προπύργιο της ένοπλης αντιπολίτευσης στη Συρία μετά την άλωση της Νταράα στο νότο· τις επόμενες ημέρες ή εβδομάδες αναμένεται να εκδηλωθεί η επίθεση του Άσαντ για την ανακατάληψή της. Παρά την παρουσία ισχυρών αντάρτικων ομάδων (οι πλείστες εκ των οποίων υποστηρίζονται από την Τουρκία), η τύχη της επαρχίας έχει ήδη προδιαγραφεί – θα τεθεί εκ νέου υπό την κυριαρχία του Άσαντ εντός του 2018 ή 2019. Θα συμβεί, όμως, αυτό ειρηνικά ή βίαια; H απάντηση σε αυτό το ερώτημα έγκειται στην αλληλεπίδραση των δύο κύριων δυνάμεων στη βόρεια Συρία δυτικά του ποταμού Ευφράτη – της Τουρκίας και της Ρωσίας. Θα ήταν προς το συμφέρον των δύο δυνάμεων μια ειρηνική διευθέτηση του ζητήματος. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η Ρωσία θα απαλλαγόταν από έναν παρατεταμένο «πόλεμο φθοράς» (με βαριές απώλειες και μεγάλο κόστος) ενώ η Τουρκία θα απέφευγε ένα «προσφυγικό τσουνάμι» και μια άδοξη «υποχώρηση» από τη βόρεια Συρία. Η αντίληψη της αμοιβαίας εξάρτησης των δύο δυνάμεων ώθησε τ

Λίγες μόνο εβδομάδες, μετά το «τουρκικό επεισόδιο» της μεσανατολικής κρίσης, η τελευταία εκδηλώνεται πάλι με πολύ απειλητικό τρόπο γύρω από τη Συρία, όπου σημειώνεται τώρα η μεγαλύτερη στην ιστορία συγκέντρωση του ρωσικού πολεμικού στόλου στην περιοχή της Αν. Μεσογείου. Αλλά και διατυπώνονται απειλές από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ για την εξαπόλυση νέων επιθέσεων κατά της Συρίας και του Ιράν, πολύ σοβαρότερων από αυτές της περασμένης φοράς. Ταυτόχρονα, η Γερμανία παίρνει αποστάσεις από την Αμερική και η σοβαρότατη εσωτερική πολιτική κρίση στις ΗΠΑ καθιστά ακόμα πιο ευάλωτο τον Πρόεδρο Τραμπ στις πιέσεις των νεοσυντηρητικών να κλιμακώσει την πολεμική δράση στη Μέση Ανατολή, αλλά και τις πιέσεις στην Τουρκία. Τηρουμένων των αναλογιών η Αμερική μπαίνει σε μία νέα περίοδο αστάθειας, τύπου Γουότεργκέιτ, που εγκυμονεί αντίστοιχους κινδύνους. (Θυμίζουμε ότι ήταν οι «πρόγονοι» των Νεοσυντηρητικών, γύρω από τον Χένρι Κίσινγκερ που, εκμεταλλευόμενοι τα προβλήματα του Νίξον οργάνωσαν το πρ

Τα ξημερώματα της 14ης Απριλίου, ΗΠΑ, Γαλλία και Αγγλία προσέβαλλαν με πυραύλους που εκτοξεύτηκαν από πλοία και αεροπλάνα, τρεις στόχους στην Συρία, σε αντίποινα για την φερόμενη με χημικά όπλα επίθεση που έγινε στις 7 Απριλίου στην πόλη Ντούμα, 10 χιλιόμετρα από την Δαμασκό. Ο πρόεδρος Πούτιν της Ρωσίας είπε ότι η επίθεση δεν θα περάσει χωρίς συνέπειες, ενώ τόνισε το ότι αυτή έγινε χωρίς την εξουσιοδότηση του ΟΗΕ. Όλο δε το διάστημα που μεσολάβησε από την 7η μέχρι και την 14η Απριλίου, ΗΠΑ και Ρωσία αντάλλαξαν αιχμηρές δηλώσεις θυμίζοντας την εποχή του ψυχρού πολέμου και την κρίση της Κούβας του 1962. Γεννάται λοιπόν το ερώτημα, πόσο πιθανή είναι μια απ’ ευθείας σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, εξ’ αιτίας του ψυχροπολεμικού κλίματος που έχει δημιουργηθεί μεταξύ τους λόγω του πολέμου στην Συρία; Η θέση του άρθρου είναι ότι ΗΠΑ και Ρωσία είναι Μεγάλες Δυνάμεις και ορθολογικοί δρώντες, δηλαδή υπολογίζουν την σχέση κόστους/οφέλους των επιλογών τους στην εξωτερική πολι