IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Αιώνια και βασανιστική πορεία Η πολυκύμαντη πορεία του παλαιστινιακού λαού συνοψίζεται συνήθως στα 61 χρόνια που υπάρχει το κράτος του Ισραήλ, αλλά όχι το κράτος της Παλαιστίνης. Οι σταθμοί αυτής της αιματοβαμμένης διαδρομής είναι: 1882 Πρώτη «αλιγιά», δηλαδή το πρώτο κύμα των σιωνιστών εβραίων που μετανάστευσαν στην Παλαιστίνη. Τότε κατοικούσαν στην περιοχή αυτή 25.000 εβραίοι και 500.000 Παλαιστίνιοι Αραβες. 1914 Ολοκληρώνεται η δεύτερη «αλιγιά». Σύμφωνα με τα οθωμανικά αρχεία, οι εβραίοι, τότε, ήταν μόνο 60.000, σε σύνολο 690.000. 1917 Διακήρυξη του Μπάλφουρ, με την οποία η Βρετανία υπόσχεται να δημιουργηθεί «εθνική εστία» στους εβραίους. 1920-21 Βρετανική «εντολή» στην Παλαιστίνη. Πρώτες συγκρούσεις Παλαιστινίων και εβραίων. Στην απογραφή του 1922 οι κάτοικοι είναι 664.000 Παλαιστίνιοι και 84.000 εβραίοι. 1936-39 Η τριετής αραβική εξέγερση. 1947 Η απόφαση 181 του ΟΗΕ προτείνει διαμελισμό της Παλαιστίνης ώστε να δημιουργηθεί ένα εβραϊκό κράτος (57% του εδάφους) και ένα αραβικό κ

T α λάθη του Μπερνάνκι και οι προειδοποιήσεις του Kέινς H νομισματική πολιτική της Fed αποδείχθηκε αναποτελεσματική στην ύφεση «Αν δεν δράσουμε άμεσα και τολμηρά» είπε προσφάτως ο νεοεκλεγείς πρόεδρος, Μπαράκ Ομπάμα, «μπορεί να δούμε μια πολύ βαθύτερη οικονομική επιβράδυνση που θα οδηγήσει σε διψήφια ποσοστά ανεργίας». Αν θέλετε τη γνώμη μου, υποβάθμιζε το πρόβλημα. Είναι γεγονός ότι τα τελευταία οικονομικά στοιχεία προκαλούν τρόμο όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά σε όλο τον κόσμο. Ο τομέας της μεταποίησης, ειδικότερα, κάνει βουτιά παντού. Οι τράπεζες δεν χορηγούν δάνεια, οι επιχειρήσεις και οι καταναλωτές ανέστειλαν τις δαπάνες. Ολα κατατείνουν σε μια τρομερή κατάσταση, κάτι σαν την αρχή μιας δεύτερης Μεγάλης Yφεσης. Λοιπόν «θα δράσουμε άμεσα και τολμηρά» ώστε να αποτρέψουμε κάτι τέτοιο; Δεν περιμέναμε να βρεθούμε σε αυτή την κατάσταση. Επί πολλά χρόνια οι περισσότεροι οικονομολόγοι πίστευαν πως θα ήταν εύκολο να αποτραπεί μια δεύτερη Μεγάλη Υφεση. Το 2003 ο Ρόμπερ Λούκας του πανεπιστημίου του

Ισλαμικό σεργιάνι Αεικίνητη η τουρκική διπλωματία, διέγραψε την περασμένη εβδομάδα ακόμη μία βαλκανική τροχιά, με σκοπό την παραπέρα προώθηση των στόχων της Αγκυρας στην περιοχή. Αυτή τη φορά ήταν ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αλί Μπαμπατζάν, που επισκέφθηκε το Κόσοβο και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη έχοντας στα ντοσιέ του πλούσια ατζέντα συζητήσεων. Ζητήματα όπως η κατάργηση της βίζας ή η σύναψη νέων συμφωνιών οικονομικής συνεργασίας μονοπώλησαν το ενδιαφέρον της ειδησεογραφίας. Προσεκτικότεροι όμως παρατηρητές έσπευσαν να επισημάνουν πως οι πολιτικές προεκτάσεις της περιοδείας Μπαμπατζάν απολήγουν στην επιδίωξη της Τουρκίας να διευρυνθεί η διείσδυσή της στον πάλαι ποτέ «οθωμανικό κόσμο». Σε επίπεδο δημόσιων δηλώσεων, ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών τόνισε με στόμφο την προσοχή με την οποία η χώρα του παρακολουθεί και στηρίζει «την ειρήνη και σταθερότητα στα Βαλκάνια, ακολουθώντας εξωτερική πολιτική προσηλωμένη στην ανθρωπιστική συνδρομή». Μιλώντας μάλιστα προς τους κοσοβάρους βουλευτές στην Π

Συνηθίζοντας τη φρίκη Ωστε λοιπόν και η φρίκη συνηθίζεται, ιδίως όταν είναι επαναληπτική. Μάθαμε να θεωρούμε φυσιολογικό άμαχοι, αθώοι να δυστυχούν, να λιμοκτονούν, να ακρωτηριάζονται, να αφανίζονται απλώς και μόνον επειδή γεννήθηκαν Παλαιστίνιοι. Μάθαμε, οι Δυτικοί, να ζούμε με μια ντροπή που κρατάει περίπου 60 χρόνια, από τότε που το νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ θεμελιωνόταν πάνω σε μαζικές σφαγές Παλαιστινίων, που διεκδικούσαν κι αυτοί μια πατρίδα. Μάθαμε να ξεχνάμε, όταν παπαγαλίζουμε σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα τα περί τρομοκρατών της Χαμάς, ότι ο Αριέλ Σαρόν το 1953 καταδικάστηκε ως τρομοκράτης με ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ξέρετε για ποια τρομοκρατική πράξη καταδικάστηκε ο μετέπειτα πρωθυπουργός του Ισραήλ; Εκλεινε στα σπίτια τους ολόκληρες οικογένειες Παλαιστινίων, σφράγιζε τις πόρτες και ύστερα τους ανατίναζε. Ξεχνάμε, οι ευδαίμονες, πως το αίμα δεν ξεχνά. Απορούν και αναρωτιούνται οι αναλυτές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για τη νέα σφαγή που συμβαίνει σ

Edvard Munch: Anxiety (1896) Πίσω στο λυκόφως... Γκρίζες μέρες, ραγισμένες. Διάχυτη η δυσθυμία, η απογοήτευση, η ακεφιά για να προσπαθήσεις ακόμη και για τα καθημερινά αυτονόητα, να διαβείς τη ρουτίνα στο ατομικό μα και το κοινωνικό περιβάλλον. Ψάχνεις να πιαστείς από κάπου, και το περιβάλλον σού βάζει εμπόδια. Ανέμπνευστη η πολιτική τάξη ενεργεί σπασμωδικά, με κοντόφθαλμα κριτήρια και στόχους που όχι μόνο δεν εμπνέουν, δεν συνεγείρουν, αλλά επιτείνουν τη μοναχικότητα του κόσμου, την απομάκρυνσή του από «τα κοινά» στο περίγραμμα των οποίων θα αναπτύξει το κέφι και την προσπάθεια για το επόμενο βήμα. Ταγοί κατώτεροι των περιστάσεων και των απαιτήσεών τους, ανήμποροι (και αν υποθέσει κανείς πως το θέλουν...) να εκπονήσουν για την χώρα ένα εθνικό όραμα και ανίκανοι να υπηρετήσουν την αναγκαιότητά του... Η οικονομία , στα μαύρα της τα χάλια, και ας διαβεβαίωναν οι διαχειριστές της πως αναζωογονήθηκε, απέκτησε νέες στέρεες και «ειλικρινείς» βάσεις μετά την πολυσυζητημένη «απογραφή» της. Η