IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Boris Johnson  Ο   Boris Johnson   , επικεφαλής της εκστρατείας υπέρ της αποχώρησης της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση ενόψει του δημοψηφίσματος γι' αυτό το θέμα, υποστήριξε σε συνέντευξη που παραχώρησε ότι η ΕΕ ακολουθεί τον δρόμο του Αδόλφου Χίτλερ και του Ναπολέοντα, προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα ευρωπαϊκό υπερκράτος. Ο Τζόνσον έκρινε στην ίδια συνέντευξη, η οποία δημοσιεύεται στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας ' 'The Sunday Telegraph'', ότ ι η ΕΕ πάσχει από έλλειμμα δημοκρατίας και από συγκεντρωτισμό κι είναι καταδικασμένη να αποτύχει. «Ο Ναπολέων, ο Χίτλερ, διάφοροι άνθρωποι προσπάθησαν να κάνουν το ίδιο πράγμα, κι είχαν τραγικό τέλος», είπε ο Τζόνσον στη συνέντευξή του. «Η ΕΕ είναι μια προσπάθεια να γίνει το ίδιο πράγμα με διαφορετικές μεθόδους. Αλλά κατά βάση αυτό που στερείται είναι το αιώνιο πρόβλημα, ότι δεν υπάρχει μια ισχυρή πεποίθηση στο ιδεώδες της Ευρώπης» , πρόσθεσε ο συντηρητικός πρώην δήμαρχος του Λονδίνου. «

 Ο κ. Σουλτς δεν προβληματίστηκε για την απέχθεια που νιώθουν οι λαοί απέναντι σ’ ένα κλειστό σύστημα εξουσίας που αποφασίζει γι’ αυτούς ερήμην τους;  EPA/PATRICK SEEGE Η Ευρώπη είναι εδώ και καιρό σε κατηφορικό δρόμο. Αν οι Βρετανοί επιλέξουν την έξοδο από την Ε.Ε. θα υπάρξει απαίτηση και για άλλα δημοψηφίσματα. Η εμπιστοσύνη πολλών ανθρώπων στους θεσμούς -εθνικούς και ευρωπαϊκούς- έχει χαθεί. Πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις που θα καταστήσουν την Ε.Ε. πιο λειτουργική Ποιος τα λέει αυτά; Μην πάει το μυαλό σας στον Γιάνη Βαρουφάκη και στους συνήθεις υπόπτους του ευρωσκεπτικισμού -αντιδραστικούς ή αριστερούς ριζοσπάστες. Πρόκειται για δηλώσεις του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς! Είναι εντυπωσιακό το γεγονός από μόνο του. Ωστόσο, ο κ. Σουλτς δεν είναι ένας απλός σχολιαστής ούτε ένας χαμηλόβαθμος αξιωματούχος με μικρό εκτόπισμα και περιορισμένη ισχύ. Κατέχει υψηλή θέση στην ιεραρχία και έχει ευθύνη γι’ αυτό που συμβαίνει. Είναι απορίας άξιο που

Σκίτσο του Π.ΜΑΡΑΓΚΟΥ H κακοφωνία στην ΕΕ για το Προσφυγικό είναι στην καλύτερη περίπτωση η κορύφωση με μονομερείς ενέργειες της αναζήτησης μιας κοινής γραμμής πλεύσης, καθώς ήδη έχει καταστεί φανερό ότι η εθνική περιχαράκωση ή η ομαδική ανταρσία σε βάση περιφερειακών συσπειρώσεων προκαλεί μη διαχειρίσιμο κόστος συνολικά για τους «28», πολύ μεγαλύτερο από όποια εκδοχή συμβιβασμού. Ο ορίζοντας της εξεύρεσης σύνθεσης δεν είναι άλλος από τη Σύνοδο Κορυφής ΕΕ - Τουρκίας στις 7/3. Μια συμβιβαστική λύση όμως με άξονα-σημείο αναφοράς την αρχική πρόταση της καγκελαρίου Μέρκελ για συνολική και κατ' αναλογίαν ανά χώρα ευρωπαϊκή αλληλεγγύη στο Προσφυγικό θα έχει ευεργετικές συνέπειες και σε άλλα δύο ευρωπαϊκά μέτωπα: • Ως προς τον κίνδυνο του Brexit με ορίζοντα το δημοψήφισμα της 23/6 στη Βρετανία, μια ανασύνταξη των «27» με υιοθέτηση κοινής προσέγγισης στο Προσφυγικό θα αποδυναμώσει το επιχείρημα ότι το Ηνωμένο Βασίλειο πρέπει να εγκαταλείψει ένα καράβι που βυθίζεται και κυρί

 Vienna-Balkan States and Austria Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής της στάσης των χωρών του Βίζεγκραντ και της Αυστρίας στη διαχείριση του Προσφυγικού: Δίχως αμφιβολία το ότι ο θόρυβος και το βραχυκύκλωμα στην ενότητα της Ε.Ε. που έχουν προκαλέσει είναι δυσανάλογος με το ποσοστό προσφύγων που θα έπρεπε να δεχθούν σε περίπτωση πλήρους εφαρμογής της αρχικής πρότασης Μέρκελ. Έτσι η δραστηριοποίηση των Τεσσάρων του Βίζεγκραντ (Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία, Σλοβακία) νομιμοποιείται να ερμηνευθεί ως δήλωση συνολικής πολιτικής αποστασιοποίησης από τη Γερμανία, παρά το γεγονός ότι όλα τα μέλη της τετράδας έχουν ενταχθεί σε έναν ευρύτερο γερμανικό οικονομικό χώρο, ως επανεπιβεβαίωση της θέλησής τους να ισορροπούν ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση και την Ατλαντική Συμμαχία, αλλά κυρίως ως δήλωση ενδυνάμωσης και ενίσχυσης μιας περιφερειακής συνεργασίας που τους επιτρέπει ή νομίζουν ότι τους επιτρέπει να διαπραγματεύονται στην Ε.Ε. με το ειδικό βάρος μεγάλης χώρας. Η στάση της Αυστ

 Σε περίπτωση που τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα και η Ευρώπη δεν σχετίζονταν με το ύψιστο δικαίωμα του Χάρτη των Η.Ε, -το δικαίωμα στη ζωή- μόνο μειδίαμα θα άξιζε η οποιαδήποτε οπτική μας πάνω σε κοινοτικά ζητήματα. Είναι πραγματικά απορίας άξιο, κράτη τα οποία δεν είναι σαν την Ελλάδα (ήτοι καμμένες γαίες) να είναι εκ του αποτελέσματος τόσο ανοργάνωτα. Πράγματι, η Ε.Ε και η συναλληλία των κρατών εντός αυτής, δημιουργήθηκε λες και η ειρήνη θα είναι μόνιμη κάτοικος της Ηπείρου. Τα κακώς κείμενα αυτού του failed organization, είναι πλέον φανερά σε κάθε πτυχή της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Ωστόσο, αυτό που έχει ενδιαφέρον, είναι η η γερμανο-τουρκική προσέγγιση. Στη διεθνή πολιτική, οφείλουμε να προβαίνουμε πάντα σε δεύτερες και τρίτες σκέψεις και η δυσκολία αυτής της δραστηριότητας, έγκειται στο να αποφύγουμε τη σκοτεινή σεναριολογία και την αναζήτηση συνωμοσιών. Είναι η γερμανο-τουρκική προσέγγιση στηριγμένη στο Προσφυγικό ζήτημα; Μάλλον όχι.

Πρόσωπο της χρονιάς του 2015 για το περιοδικό ΤΙΜΕ η καγκελάριος Μέρκελ, δέκα ακριβώς χρόνια μετά την ανάληψη των καθηκόντων της κατέχει επαξίως τον τίτλο. Αν μη τι άλλο, καθώς μέσα στη χρονιά αυτή βρέθηκε στην κορυφή με ποσοστά αποδοχής πρωτοφανή στα δημοσκοπικά χρονικά της Δύσης, για να δει μετά από λίγους μήνες την πολιτική της κυριαρχία όχι απλά να αμφισβητείται, αλλά να αποσαθρώνεται και να τίθεται ευθέως το ερώτημα όχι αν θα διεκδικήσει τέταρτη θητεία το 2017, αλλά αν θα εξαναγκασθεί άμεσα σε αποχώρηση από την Καγκελαρία! Με την πολιτική όχι μόνον στη Γερμανία και την Ευρώπη, αλλά στη Δύση συνολικά να είναι ολοένα και λιγότερο ουσία και περιεχόμενο και ολοένα συχνότερα επικοινωνιακή διαχείριση, δεν θα πρέπει να μας εκπλήττουν αυτές οι αιφνίδιες μεταπτώσεις από τα Ηλύσια Πεδία στα Τάρταρα. Έτσι το Ζενίθ της δημοτικότητας της Καγκελαρίου μπορεί να διαβασθεί σαν μια επιτυχημένη επικοινωνιακή διαχείριση μιας κατάστασης πραγμάτων στην Ευρωζώνη που βιώνεται ως συμπίεση

Ευρωπαϊκή Ενωση και Ευρωζώνη μετά τις εξελίξεις των δύο τελευταίων μηνών αδυνατούν να περιφρουρήσουν το status quo Υπάρχει κοινός παρονομαστής ανάμεσα στην ανατροπή μετά από πρόταση μομφής της κυβέρνησης Κοέλιο στην Πορτογαλία, της αβεβαιότητας για την επόμενη μέρα των βουλευτικών εκλογών του Δεκεμβρίου στην Ισπανία αλλά και για τις επιπτώσεις των περιφερειακών εκλογών στη Γαλλία τον ίδιο μήνα; Δίχως αμφιβολία η κρίση της Ευρωζώνης καθιστά κάθε εκλογική αναμέτρηση κυρίως στον Νότο εξέλιξη με εικαζόμενη, αν όχι προεξοφλούμενη, πανευρωπαϊκή σημασία και επιπλέον πυροδοτεί τον ευρωσκεπτικισμό από το Λονδίνο μέχρι τη Βαρσοβία. Σήμερα ο Κάμερον ζητά από τους εταίρους του να τον διευκολύνουν να ζητήσει από τους συμπατριώτες του να πουν «ναι» στο δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Πριν από δέκα χρόνια ο Μπλερ μελετούσε την προκήρυξη δημοψηφίσματος για την ένταξη της Βρετανίας στην ΟΝΕ, ενώ τον Νοέμβριο του 2008 στην πρώτη στην Ιστορία Σύνοδο Κορυφής της Ευ

Στα μέσα της δεκαετίας του '50 ΗΠΑ και ΕΣΣΔ απέκτησαν την αμοιβαία εξασφαλισμένη δυνατότητα καταστροφής με την εξέλιξη των πυρηνικών όπλων στη γνωστή τριάδα (χερσαία σιλό πυραύλων, πύραυλοι σε βομβαρδιστικά αεροσκάφη και πύραυλοι που εκτοξεύονται από υποβρύχια). Ακόμη και ο πιο τέλειος αιφνιδιασμός άφηνε στον αντίπαλο δυνατότητα δευτέρου πλήγματος με νομοτελειακή την αμοιβαία καταστροφή πιο γνωστή ως ισορροπία του τρόμου. Η μόνη φορά που δοκιμάστηκε η ισορροπία στα άκρα ήταν στην κρίση της Κούβας τον Οκτώβριο του 1962 . Ισορροπία του τρόμου υπάρχει σήμερα στην Ευρωζώνη: Ουδείς αμφισβητεί ρητά και μετωπικά το ασφυκτικό πλαίσιο δημοσιονομικής λιτότητας που έχει επιβάλει το Βερολίνο με το Δημοσιο-νομικό Σύμφωνο, αλλά στην πράξη Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία αποκλίνουν σταθερά στα όρια παραβίασής του, ενώ η Γερμανία, πέραν μιας ρητορικής πίεσης, δεν απαιτεί την πλήρη εφαρμογή του. Παρίσι, Ρώμη και Μαδρίτη γνωρί­ζουν ότι μετωπική αντιπαράθεση με το Βερολίνο δεν θα μπ

Από τη μια μεριά ταυτόχρονη επί της ουσίας ανταρσία κατά του Δημοσιονομικού Συμφώνου από Παρίσι, Μαδρίτη και Ρώμη και από την άλλη τη διακηρυγμένη πρόθεση του Σόιμπλε να ζητήσει να αφαιρεθούν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή οι αρμοδιότητες ελέγχου της δημοσιονομικής πειθαρχίας και να υπαχθούν σε μια νέα ανεξάρτητη αρχή. Στην εσωστρέφεια της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου στη Βουλή την περασμένη βδομάδα πέρασε σχεδόν απαρατήρητη μία σημαντική για την Ευρωζώνη στο σύνολό της εξέλιξη, η μονομερής απόφαση του πρωθυπουργού της Ιταλίας Ρέντσι να χαλαρώσει τη λιτότητα στο όνομα της ανάπτυξης. Σε συμπληγάδες πέτρες βρίσκεται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες και ειδικότερα ο αρμόδιος επίτροπος Μοσκοβισί: μετά τους προβληματικούς προϋπολογισμούς για το 2016, που υπέβαλαν ήδη η Γαλλία και η Ισπανία, ήρθε η σειρά της Ιταλίας του Ρέντσι να νομοθετήσει φορολογικές ελαφρύνσεις ύψους 35 δισ. ευρώ σε βάθος τριετίας και να τις συνοδεύσει με περικοπές δαπανών πολύ μικρότερες από τις αναμενόμενε

Στη Σύνοδο Κορυφής μεθαύριο Πέμπτη θα γίνουν οι πρώτες συζητήσεις σε επίπεδο κορυφής για το αν και με ποιον τρόπο οι 28 μπορούν να υιοθετήσουν τροποποιήσεις των Συνθηκών που να επιτρέπουν στον Βρετανό πρωθυπουργό Κάμερον να ταχθεί υπέρ του Ναι στο δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της χώρας στην ΕΕ. Η διαπραγμάτευση θα είναι δύσκολη γιατί όποια παραχώρηση στη Βρετανία επηρεάζει αυτόματα την πρόκληση της εμβάθυνσης της πολιτικής ενοποίησης στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, και έτσι η έκβαση του δημοψηφίσματος στη Βρετανία είναι αβέβαιη. Η μεγάλη πρόκληση για την ΕΕ δεν είναι ανεξάρτητα από την όποια διευθέτηση και τελική θέση του Κάμερον η πλειοψηφία να ταχθεί υπέρ της εξόδου. Είναι η βεβαιότητα ότι το δημοψήφισμα στη Βρετανία θα διεξαχθεί πριν από τη διπλή εκλογική αναμέτρηση στη Γαλλία την άνοιξη του 2017 (προεδρικές και βουλευτικές εκλογές) και τις βουλευτικές εκλογές στα τέλη Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς στη Γερμανία. Δεν είμαστε στα μέσα της δεκαετίας του '80 αλλά και στη

Πολιτική εμβάθυνση της Ευρωζώνης με μετεξέλιξη της Κομισιόν σε κυβέρνηση και συγκρότηση Βουλής του ευρώ ή αντίθετα αποδυνάμωσή της με υπαγωγή της εφαρμογής της δημοσιονομικής πειθαρχίας σε ανεξάρτητη αρχή; Με άλλα λόγια, αποδοχή της πρότασης Ολάντ - Μακρόν ή του σχεδίου Σόιμπλε; Η απάντηση δεν υπάρχει αν αναζητηθεί στις ομιλίες Μέρκελ και Ολάντ στο Ευρωκοινοβούλιο την Τετάρτη. Οι δύο ηγέτες βρήκαν κοινό παρονομαστή στο προσφυγικό, όπου επικοινωνιακά η Μέρκελ έκλεψε την παράσταση από τον Ολάντ, ο Γάλλος πρόεδρος εκδήλωσε την αλληλεγγύη του προς την Ελλάδα χωρίς να δυσαρεστεί την καγκελάριο, με τη «Μοντ» της ίδιας μέρας να μας πληροφορεί ότι από την επαύριο των εκλογών του Ιανουαρίου στην Ελλάδα Παρίσι και Βερολίνο παίζουν μια κοινή προσυμφωνημένη παρτιτούρα, και στη συνέχεια επιβεβαίωσαν την ταύτισή τους απέναντι στη σύγκρουση στην Ουκρανία αλλά και τη βούλησή τους να ελέγξουν τις αποκλίσεις τους στη Συρία. Πέραν όμως της αναφοράς Ολάντ για ανάγκη πολιτικής εμβάθυνσης στ

Το να αναμετριέσαι με μεγάλα ιστορικά προηγούμενα είναι οπωσδήποτε ριψοκίνδυνο εγχείρημα.  Τέτοιο υπήρξε και η κοινή ομιλία των Francois Hollande και Angela Merkel στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου την Τετάρτη, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 25 ετών από την επανένωση της Γερμανίας.  Σε μια συγκυρία που σημαδεύεται από τους ενδοευρωπαϊκούς κλυδωνισμούς λόγω της προσφυγικής κρίσης, τις γεωπολιτικές προκλήσεις στον άμεσο περίγυρο της Ε.Ε. (Συρία, Ουκρανία) και βέβαια από τον απόηχων του "ελληνικού ζητήματος”, ως δείκτη ευρύτερων πολιτικο-οικονομικών παθογενειών, οι ηγέτες της Γαλλίας και της Γερμανίας θέλησαν με μια κίνηση υψηλού συμβολισμού να παραπέμψουν στην μόνη αντίστοιχη ομιλία που γνώρισε το ευρωκοινοβούλιο κατά το παρελθόν: αυτή των Francois Mitterand και Helmut Kohl το 1989 , λίγες μέρες μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.  Όμως η σύγκριση δεν μπορεί παρά να είναι αποθαρρυντική. Διότι πριν από 26 χρόνια η τότε ΕΟΚ ανταποκρινόταν στην